اخیرا یک برزیلی به نام انتونیو بُردالو که به فوتبال علاقه مند است در صفحه اینستاگرام خود نوشته بود که او و همسرش به فوتبال و به خصوص فوتبال ایرانیان علاقه مند هستند. او همچنین از دربی روز جمعه که در ورزشگاه آزادی برگزار می شود اطلاع داشت و در این مورد سوالاتی را مطرح کرده بود که نشان می دهد علاوه بر بازی به نکات دیگری به عنوان یک تماشاگر اهمیت می دهد. نکاتی که بعد از خواندن صفحه آنتونیو، احساس تاسف ایجاد می شود.
اینکه بلیط برای ورود به ورزشگاه چگونه تهیه می شود، بهترین روش برای رفتن به ورزشگاه چیست و چه مسیری مناسب است؟، و اینکه زنان ایرانی نمی توانند برای تماشای بازی به ورزشگاه بروند و جایی هم برای تجمع آنها به منظور تماشای بازی درنظر گرفته نشده است مورادی است که او از دوستان خود پرسیده که شاید پیش پا افتاده باشند. 

اما موضوع دیگری که برای او سوال برانگیز بود، ورود برای افراد معلول به ورزشگاه است. اینکه یک معلول چه طور می تواند برای تماشای بازی وارد ورزشگاه شود؟ آیا معابر مناسبی برای این گونه افراد در ورزشگاه در نظر گرفته شده است؟ قطعا پاسخ این سوال ها خیر است.

معلولان جامعه ایرانی نه تنها به ورزشگاه نمی توانند بروند بلکه در خیلی از معابر عمومی در سطح شهر دچار مشکل هستند. به عبارت ساده تر مبلمان شهری معلولان را به انزوا کشانده است. از عبور از پل عابر پیاده تا رفت و آمد در پیاده روهایی که به دلیل جلوگیری از عبور موتورسواران مسدود شده است.

مناسب سازی به معنای امکان دسترسی همه افراد از جمله معلولان به امکانات شهری است که در اصول شهرسازی امروزی حائز اهمیت است. مناسب سازی شهرها برای معلولان گویای احترام به حقوق شهروندانی است که از لحاظ کثرت در اقلیت قرار دارند.

از منظر قانون نیز، در ماده 2 قانون حمایت از حقوق معلولان تاکید شده است که وزارتخانه ها، سازمان ها، موسسات و شرکت های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظف هستند در طراحی و احداث بناهای ساختمانی، اماکن عمومی، معابر و امکانات خدماتی به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره مندی از آن برای افراد و گروه های معلول همچون افراد عادی جامعه فراهم شود که البته این مصوبه و صراحت قانونی در مقام اجرا از سوی برخی مسئولان و دستگاه های ذیربط مورد کم توجهی قرارگرفته است.

این در حالی است که یک ورزشگاه صدهزار نفره ای که روی کاغذ فضاهای متفاوتی دارد، در عین حال نیاز به بازسازی اساسی دارد. به طوری که چندی پیش خبرگزاری ایسنا طی گزارشی، عکسی هوایی از زمین فوتبال ورزشگاه آزادی منتشر کرد که بازتاب های وسیعی داشت.

مجموعه ورزشی آزادی به منظور برگزاری هفتمین دوره بازی‌های آسیائی تهران در سال 1353 و در استانداردهای بین‌ المللی و با مساحت 460هکتار در غرب تهران احداث شد. این مجموعه ورزشی بخش های مختلفی برای انواع ورزش ها دارد در حالی که بسیاری از این فضاها هرگز مورد استفاده واقع نشده اند. اما استادیم صدهزارنفره فوتبال این مجموعه ورزشی 90هزار فرد گنجایش دارد که 35هزار فرد در طبقه پایین و 55هزار فرد در طبقه فوقانی و به طور فشرده صدهزار فرد را در خود جای می ‌دهد.

طرح استادیوم بر اساس دید کامل برای همه تماشاچیان در نظر گرفته شده است به طوریکه حداکثر دید تماشاچی از مرکز زمین در شمال و جنوب 136 متر و در شرق و غرب 126 متر است. زمین بازی استادیوم از چمن طبیعی و اطراف چمن یک پیست دو و میدانی در هشت ردیف از جنس تارتان قرار دارد و در قسمت غربی استادیوم و ضلع جنوب جایگاه ویژه، جایگاه گزارشگران صدا و سیما و در جنب راست این محل جایگاه خبرنگاران با ظرفیت 85 نفر احداث شده است.

قسمت شمال استادیوم و در انتهای رامپ‌ها تابلوی اسکوربورد رنگی ببا بیش از 104 متر مربع که یکی از بزرگترین صفحه‌های نمایش جهان است، قراردارد. در قسمت غرب در بالاترین سطح استادیوم دستگاه‌های کنترل مربوط به صفحه اعلان نتایج و اتاق صوت قرار گرفته است.

مطابق استانداردهای بین‌المللی زمان تخلیه استادیوم‌ها نسبت به کوچکی و بزرگی آنها بین هشت الی 15 دقیقه تعیین می‌شود. با وجود بزرگی استادیوم یکصد هزارنفری پس از بررسی عواملی که در زمان تخلیه تاثیر دارند زمان تخلیه 11 دقیقه محاسبه شده است.

ظاهرا در ساخت این استادیوم ارزان قیمت که با بحران های جدی روبه رو است به همه نکات آسایش تماشاچیان توجه شده است و ریزبینی هایی صورت گرفته است اما لابه لای این ریزبینی ها موردی برای رفت و آمد معلولان و حضور آنها مشاهده نمی شود.