رهبران جهان چقدر "حقوق" می گیرند؟

تدبیر24 : افشاگری درباره فیش های حقوقی مسئولان دولتی در ایران تازگی ندارد اما اینکه این مساله با پوشش گسترده رسانه های عموما مخالف دولت به «فیش گیت» تبدیل شود، حتما امری تازه است. پرسش این است که چرا در کشورهای توسعه یافته (یا حتی تا حدی توسعه یافته) فیش گیت راه نمی افتد؟ پاسخ "شفافیت" است.
 
در جامعه ایران اینکه «چقدر حقوق می گیری؟» یک موضوع مهم است که همه می خواهند از آن سر در بیاورند. این پرسش در اغلب گپ و گفت های کاری و دوستانه مطرح می شود و البته کمتر کسی هم علاقه دارد تا جواب روشنی به آن بدهد. شاید همین خصلت فرهنگی و اجتماعی ایرانیان مهمترین بستر برای راه افتادن جنجال فیش گیت باشد و حتی راه افتادن کارزار «فیش حقوقی خود را منتشر کنید!» در همین راستا قابل تحلیل است.
 
در حالی که کمتر از یک سال به انتخابات ریاست جمهوری ایران باقی است، دست اندرکاران دولت و حامیان آن انتشار و رسانه ای شدن فیش های حقوقی نامتعارف برخی مسئولان و مدیران ارشد را سیاسی کاری جناح مخالف خوانده و مخالفان نیز با رد این شائبه ادعا می کنند که به دنبال احقاق حقوق حقه ملت ایران هستند. از چرایی انتشار چنین فیش های حقوقی در این برهه زمانی و انگیزه های عاملان و رسانه های افشاگر که بگذریم، یک چیز مسلم است نبود شفافیت فضای را برای مانورهای سیاسی فرصت طلبان آماده می کند.
 
احتمالا برای جلوگیری از همین کشمکش های سیاسی و البته مهمتر از آن حفظ اعتماد و حس همدلی میان نظام حاکم و مردم است که مثلا در ایالات متحده شما به عنوان یک شهروند و مالیات دهنده به راحتی می توانید از حقوق و مزایای رئیس جمهوری گرفته تا هر یک از وزرا و معاونان آنان اطلاع پیدا کنید.
 
 وب سایت پی ویزارد که توسط تعدادی از کارشناسان اقتصادی دانشگاه هاروارد تاسیس شده، اطلاعاتی را درباره دستمزد سالیانه، ماهیانه و حتی روزانه سیاستمدارن آمریکایی از رئیس جمهور گرفته تا وزرا، برخی از رهبران جهان، نویسندگان، اساتید مشهور دانشگاه و .... جمع آوری و منتشر کرده است. به عنوان مثال، در بخش حقوق سیاستمداران درباره باراک اوباما آمده است که دستمزد سالیانه وی 395 هزار دلار است. بر این اساس اوباما در ماه 32 هزار و 916 دلار، در هفته 7596 هزار دلار و روزانه 1082 دلار برای شغل ریاست جمهوری خود دریافت می کند.    
 
درباره جو بایدن، معاون اول رئیس جمهوری ایالات متحده، نیز آمده که سالیانه 230 هزار و 700 دلار دریافت می کند. به این ترتیب جو بایدن برای معاونت اوباما در ماه 19 هزار 225 دلار، در هفته 4436 دلار و در روز 632 دلار دریافت می کند.
 
اما دستمزد تمامی وزرای دولت اوباما از جمله اشتون کارتر، وزیر دفاع، جان کری، وزیر امور خارجه، جک لو، وزیر خرانه داری، سالیانه 199 هزار و 700 دلار است، به عبارتی ماهیانه 166 هزار 410 دلار، هفتگی 3840 دلار و روزانه 547 دلار.     
 
در میان رهبران اروپایی می توان گفت که صدراعظم آلمان یکی از بیشترین دستمزدها را دارد. آنگلا مرکل که کشورش عنوان صنعتی ترین کشور قاره اروپا را یدک می کشد نیز در سال 250 هزار و 69 دلار دریافتی دارد. مرکل برای رهبری آلمان در ماه 20 هزار و 839 دلار، در هفته 4809 دلار و در روز 685 دلار دریافت می کند.
 
موردی که در میان فهرست دستمزد رهبران جهان جلب توجه می کند، نام ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه است. کسی که بنا بر شنیده ها با طیف گسترده ای از اولیگارشی هایی که حلقه نزدیکان او را تشکیل می دهند، اعتقاد چندانی به شفافیت مالی ندارد. با این حال در این وب سایت آمده که پوتین برای ریاست جمهوری روسیه در سال 135 هزار و 736 دلار دریافت می کند. دستمزد پوتین در ماه 11 هزار و 311 دلار، در هفته 2610 دلار و روزانه 372 دلار است.
 
شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین، هم به عنوان رهبر بزرگترین اقتصاد کمونیستی جهان که پیش بینی شده قرار است تا سال 2025 جدی ترین رقیب اقتصادی ایالات متحده باشد، برای این مسئولیت خطیر سالانه 20 هزار و 806 دلار دریافت می کند. دستمزد ماهیانه شی جین پینگ 1734 دلار، هفتگی 400 دلار و روزانه 57 دلار است. دستمزد برخی دیگر از رهبران جهان به اختصار عبارتند از:
 
دیوید کامرون: نخست وزیر انگلیس
حقوق سالیانه: 207836 دلار   
ماهیانه: 17320 دلار   
هفتگی: 3997 دلار
روزانه: 569 دلار
 
فرانسوا اولاند: رئیس جمهوری فرانسه
دستمزد سالیانه: 202270 دلار
ماهیانه: 16856 دلار
هفتگی: 3890 دلار
روزانه: 554 دلار

عبدالفتاح السیسی: رئیس جمهوری مصر
دستمزد سالیانه: 72000 دلار
ماهیانه: 6 هزار دلار
هفتگی: 1384 دلار
روزانه: 197 دلار
 
نیکلاس مادورو: رئیس جمهوری ونزوئلا
حقوق سالیانه: 46893 دلار
ماهیانه: 3907 دلار
هفتگی: 901 دلار
روزانه: 128 دلار
 
رجب طیب اردوغان: رئیس جمهوری ترکیه
حقوق سالیانه: 202352 دلار
ماهیانه: 16863 دلار
هفتگی: 3891 دلار
روزانه: 554 دلار    

منبع: ديپلماسي ايراني