باید و نبایدهای دولت روحانی در دوره دوم

 تدبیر24» نجفقلی حبیبی، به  این معنا که لازم است تا در شهرهای مختلف نوعی نظارت مرتب  و منظمی انجام شود تا در هر کجا که احساس ضعف می شود، پروسه مقوم سازی صورت پذیرد. چنین امری باعث می شود تا هم حق امانت داری و هم صرفه جویی اَدا شود.

در کنار اصل نظارت، دولت باید بیش از پیش به نقش مطبوعات آزاد به عنوان ابزارهای انعکاس دهنده حقوق جامعه توجه کند، چراکه به واسطه همین گزارشات خروجی از این رسانه هاست که بسیاری از فسادها و انصراف ها آشکار شده است.

در بعد اجتماعی نیز گفتنی است؛ دولت باید به مؤلفه های عدالت اجتماعی توجه کند. همانطور که می دانیم انقلاب اسلامی برای عدالت صورت پذیرفت و عدالت اجتماعی به معنای رسیدگی به حقوق مردم است. در این راستا دولت باید برنامه های خود را به گونه ای تنظیم کند که راه پیشرفت برای افرادی که از نظر تمکن مالی پایین هستند، هموار شود.

برای رسیدن به رشد و توسعه دو مسیر وجود دارد. نخست آن است که دولت نسبت به کسانی که به ناتوانی های مالی دچار هستند، کمک های مستقیمی روا داشته باشد. دومین راه رسیدن به رشد این است که به جای کمک مستقیم، زمینه های ارتقای موقعیت اشخاص ایجاد شود. برای مثال در اوایل انقلاب با توجه به سختی دوران، وضعیت معاش بسیاری از مردم تا حد مطلوب فاصله داشت. در آن روزها برای کمک به مردم تصمیم گرفته شد تا به جای کمک مستقیم و مال پخش کردن بین آن ها، تدبیری اندیشیده شود تا افراد موقعیت والاتری پیدا کنند. به این معنا که بحث کنکور و طبقه بندی آن در تهران و شهرستان ها مطرح شد تا به واسطه آن جوانان بتوانند با کسب مدارج علمی وضعیت مالی خود را بهبود بخشند. بنابراین دولت به نظر من باید به شیوه خود ادامه دهد و به جای دامن زدن به فرهنگ صدقه دادن موقعیت را برای افراد برای ارتقای جایگاه خود فراهم آورد.

یکی از مسائلی که در دولت محمود احمدی نژاد مود تضعیف و فراموشی قرار گرفت؛ مدارس و مؤسسات علمی- کاربردی از حیث کیفیت کاری و مسائل مرتبط با آموزش افراد بود. آن چه از عملکرد دولت در دوره دوم در زمینه آموزش و پرورش انتظار می رود؛ این است تا فرصتی برای رشد و تعالی مراکز آموزشی فنی و حرفه ای ایجاد شود تا از این طریق فقط به علوم نظری پرداخته نشود و در نتیجه فرصت اشتغال برای افراد در رده های سنی پایین تر ایجاد شود.

فعال سیاسی اصلاح طلب