چرا درباره حادثه تروریستی تهران سکوت کردید؟

متن نامه بت‌کلیا به شرح زیر است:

«عالیجناب دکتر آنتونیو گوترس

دبیرکل محترم سازمان ملل متحد

آقای دبیرکل بیدار شوید!

دنیا باخبر شد که ایران باز هم آماج حمله‌های کور تروریستی شد. دنیا دانست، همچنان که می‌دانست از آغاز انقلاب اسلامی، همواره هدف نخست حمله های مرگبار تروریستی است و همچنان مظلوم این تکتاز خونبار نیروهای متخاصم است. اما آنچه تاسف‌انگیز است، مدعیان حقوق بشر و به ویژه آن سازمان محترم، ملل متحد، که بی‌تردید می‌باید حافظ آرمان‌ها و خواست‌های دیرین کشورها، در حفظ و پشتیبانی از روابط دیرین ملت‌ها باشد، گوشه چشمی به این فاجعه خونبار که در میهن‌مان رخ داد، نداشت.

چگونه است که یک چاقوکشی و تاخت کامیون در «لندن بریج» انگلیس سرفصل همه خطابههای بشردوستانه می‌شود و جهان برای تقبیح و محکومیت آن به پا می‌ایستد اما در برابر ترور در تهران، خاموش می‌ماند و هرگز هیچ سخنی از 17000 شهید ترور در ایران و همچنین حرکت اخیر تروریستی تهران به میان نیامد؟

با تاسف، این نخستین برخورد خاموش و ساکت جهان غرب، جهان استکبار و ابرقدرت ها، با خون پاشی تروریست‌ها در ایران نیست، از هنگام میلاد جمهوری اسلامی ایران، بارها شاهد آن بوده‌ایم.

چگونه است که ترور منچستر، لندن بریج، پاریس و ... باید جهان را بلرزاند و تمامی مدعیان حقوق بشر را بر صف کند، اما در ترور تهران، باید جهان خاموش بماند؟

به راستی اگر بیداری نیروهای جان بر کف امنیتی، آحاد ملت همیشه حاضر بر صحنه، نیروهای مردمی نبود، فاجعه‌ای خونبارتر و فجیع تر از هر حادثه تروریستی در جهان می شد.

کافی بود، این حادثه یک چند روز زودتر در مرقد بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران در سالگرد آن امام راحل رخ می‌داد، کافی بود، تروریست‌های از خدا بی‌خبر راه به صحن مجلس شورای اسلامی پیدا می کردند، می‌دانید چه فاجعه دلخراش و تکان دهنده و ویرانساز پدید می‌آمد؟ صدها تن یا شاید هزاران بی‌گناه در خاک و خون می‌غلتیدند. این، جهان را برای همیشه تاریخ، بس نبود؟

مسیحیان خاورمیانه به ویژه مسیحیان آشوری در سوریه، عراق، یمن و ... مثل برادران و خواهران مسلمان همسایه خود، سال‌هاست هدف نخست ترورهای کور منطقه است. داعش، طالبان، بوکوحرام و ... اینها، مسیحیان، کلیساها و عبادتگاهایشان را به خاک می کشند.

میلیون‌ها مسیحی آشوری، از خانه‌شان رانده شده اند. آواره جهان شده‌اند. هزاران تن سر بریده، به خاک و خون غلتیده اند. آنها دیگر خانه ای ندارند، وطنی ندارند و بالاتر از همه امیدی ندارند، آینده ای ندارند.

سازمان ملل متحد، سازمان های حقوق بشر، مسئولیتی در برابر آنها ندارند؟ آنها شایسته یک تاسف، یک محکومیت برای تروریست‌های کوردل نیستند؟

اینان بی خانه و کاشانه، بی وطن، بی امید و آینده، چشم به جهان دوخته اند.

آقای دبیرکل، همتی باید، هنگام برخاستن و خاموش کردن صداهای مرگبار تروریست‌ها است.

آقای دبیرکل، دلایل و بهانه‌های پیدایش مجمع ملل متحد و بعد سازمان ملل متحد شورای امنیت ملی و خیل موسسه و سازمان‌های حقوق بشر چه بوده است؟

به زوال کشاندن بشر و بشریت؟

آقای دبیرکل ، برای بیداری، بسیار دیر است.»

یوناتن بت‌کلیا

نماینده آشوریان در مجلس شورای اسلامی و دبیرکل اتحادیه جهانی آشوریان