مرگی که می توانست زندگی باشد، اگر...

تدبیر24»این فرد ایرانی هفته گذشته به دلیل ابتلا به 'تب دنگی' پس از انتقال به بیمارستانی در شهر کوالالامپور جان خود را از دست داد.
وی حدود یک هفته پس از بروز علائم ابتدایی 'تب دنگی' در حالی به بیمارستان منتقل شد که به حالت کما رفته و با خونریزی داخلی مواجه شده بود.
اگرچه با تلاش تیم پزشکی خونریزی های داخلی در معده و نای پس از عمل جراحی تخلیه شد، اما آخرین مرحله عمل که مربوط به مغز می شد به دلیل شرایط بیماری فرصت انجام نیافت و بیمار قبل از عمل سوم درگذشت.
بیماری هایی که منجر به مرگ می شوند شاید در صورتی که در مراحل اولیه مورد شناسایی قرار گیرند، نه تنها هزینه درمانی چندانی در پی نداشته باشند، بلکه هرگز تهدیدکننده زندگی محسوب نشوند.
به عنوان مثال تب دنگی یکی از بیماری ‌های مهلک مناطق استوایی و به ویژه کشورهای جنوب شرق آسیا به شمار می ‌رود که به رغم درمان نسبتا آسان، هر ساله مرگ هایی به دنبال دارد.
این بیماری که مهم‌ ترین علایم آن تب شدید، حالت تهوع و دردهای شدید مفصلی و استخوانی و نیز در برخی موارد، موجب تغییر در تعداد نوعی از یاخته‌ های خونی (پلاکت) می ‌شود، به علت همراه بودن‌ آن با دردهای بسیار شدید مفصلی و استخوانی به بیماری استخوان شکن هم معروف است.
'تب دنگی' به دلیل کاهش سریع گلبول ‌های سفید خون، تضعیف سیستم ایمنی بدن و در موارد حاد، بروز خونریزی ‌های داخلی، از جمله بیماری ‌های مهلک مناطق حاره‌ ای به شمار می‌ آید.
تاکنون درمان موثر یا واکسنی برای این بیماری پیدا نشده و روش‌های درمانی آن عمدتا مبتنی بر مراقبت های نگهدارنده است.
بیماری دنگی دو مرحله دارد. مرحله اول بیماری شامل علائم عمومی‌ مانند ضعف، دردهای عضلانی، سردرد، گلو درد، بی‌اشتهایی، سردرد، تهوع و در برخی موارد شامل علائم عصبی مانند خواب آلودگی، افسردگی یا بی‌ قراری است. لذا توجه به بیماری در این مرحله مهم‌ ترین اصلی است که باید به دقت مورد توجه قرار گیرد.
علائم ثانوی آن هم مربوط به خونریزی دستگاه گوارش و خونریزی زیر پوست است و متاسفانه اغلب در این مرحله از بیماری، خطر مرگ و میر بالا است که علت اصلی آن نیز خونریزی داخلی است.
از زمانی که فرد توسط پشه ناقل بیماری آلوده شود تا دو روز فرصت دارد به سرعت به بیمارستان مراجعه و روزی سه نوبت خون بدنش تصفیه شود.
به دلیل حساسیت زمان در مقابله با این بیماری، مالزی با پویش های اطلاع رسانی مختلف جهت افزایش آگاهی مردم و همچنین افزایش اقدامات بهداشتی جهت پاکیزه نگهداشتن برخی اماکن پرخطر در تلاش است سالانه حدود پنج درصد از مبتلایان به این بیماری را کاهش دهد.
شمار ابتلایان به تب دنگی در مالزی سال گذشته 101 هزار و 357 نفر بوده که در مقایسه با سال پیش از آن با کاهش 16.1 درصدی روبرو شد.
در سال 2015 در این کشور 120 هزار و 836 نفر به تب دنگی مبتلا شدند که 336 نفر از آنها جان خود را از دست دادند که این میزان در سال گذشته با کاهش 29.5 درصدی به 237 نفر رسید.
این آمار نشان می دهد مالزی در اجرای برنامه های پویش افزایش آگاهی این بیماری در بین جمعیت این کشور به نتایج کارآمدی دست یافته، هر چند که تاثیر این پویش ها بر جمعیت مهاجر قابل مطالعه است.
مالزی که خود را به عنوان مقصد گردشگری و تحصیلی در عرصه جهانی معرفی کرده با توجه به میزان موفقیتی که کسب کرده، میزبان قابل توجهی از شهروندان خارجی است از جمله سالانه بیش از 80 هزار گردشگر ایرانی به جز چندد ده هزار ایرانی مقیم است.
به جرات می توان گفت که برخورداری شهروندان خارجی در مالزی از جمله مسائل سلامت دو سو مورد بی توجهی قرار گرفته است.
از سویی هزینه های درمانی در این کشور افزایش قابل توجهی داشته که تاثیر آن بر سلامت شهروندان خارجی امری غیرقابل انکار است.
مالزی ماه آوریل سال جاری یارانه های پزشکی و درمانی به شهروندان خارجی را حذف کرد که براین اساس برخی هزینه های درمانی تا بیش از سه برابر افزایش یافت.
شهروندان خارجی که در بیمارستان های این کشور با هدف درمان و یا عمل جراحی بستری می شوند، علاوه بر پرداخت آزاد هزینه ها، در ابتدای بستری شدن باید ودیعه های سنگینی بپردازند.
براساس قوانین مالزی، شهروندان خارجی که قرار است در بخش های درجه سه جهت درمان بستری شوند پیشتر نیازمند پرداخت 600 رینگیت (140 دلار) پیش پرداخت بودند که این رقم در حال حاضر به یکهزار و 400 رینگیت (325 دلار) افزایش یافته است.
اگر این بیماران برای عمل جراحی در بخش های درجه سه بستری شوند باید دو هزار و 800 رینگیت (652 دلار) ودیعه پرداخت کنند که این مبلغ تا پیش از ماه آوریل سال جاری یکهزار و 200 رینگیت (315 دلار) بود.
برای بستری شدن در بخش های درجه دو، خارجی ها باید برای درمان مبلغ سه هزار رینگیت (700 دلار) و برای عمل جراحی مبلغ پنج هزار رینگیت (یکهزار و 162 دلار) به عنوان ودیعه پرداخت نمایند. این ارقام پیش از افزایش هزینه ها به ترتیب 900 رینگیت (210 دلار) و یکهزار و 500 رینگیت (349 دلار) بود.
بستری شدن در بخش های درجه یک جهت درمان نیازمند پیش پرداخت هفت هزار رینگیت (یکهزار و 628 دلار) و برای عمل جراحی مبلغ 11 هزار رینگیت (دو هزار و 558 دلار) است. این مبالغ پیش از افزایش هزینه ها به ترتیب دو هزار و 100 رینگیت (488 دلار) و سه هزار و 300 رینگیت (767 دلار) گزارش شده است.
اعمال این هزینه ها از نظر رده سنی تفاوتی ندارد و برای همه رده های سنی یکسان است.
خارجی هایی که با یک مالزیایی ازدواج کرده باشند و یا فرزندان زیر 12 سال که یکی از والدین آنها مالزیایی و یا اقامت دائم مالزی داشته باشد، معاف از این نرخ های جدید هستند.
این شرایط نشان می دهد که هزینه های درمانی در مالزی برای قشر مهاجر این کشور به میزان قابل توجهی سنگین است. لذا آسیب پذیری شهروندان خارجی در مالزی از نظر هزینه های درمانی کاملا مشهود است.
علاوه بر هزینه های درمانی، اغلب شهروندان خارجی میم مالزی به دلیل آشنا نبودن به تهدیدات سلامت در این کشور که بخش قابل توجهی از آن به مولفه های ارتباطی باز می گردد، در معرض آسیب جدی برخی بیماری ها قرار دارند.
از جمله این مولفه های ارتباطی می توان به بی بهره ماندن از پویش ها و اطلاعیه هایی اشاره کرد که بیشتر آنها به زبان محلی منتشر می شوند و از طریق رسانه خاصی مورد اطلاع رسانی قرار می گیرند و یا اینکه محدود به ایام خاصی از سال می شوند و مهاجران اغلب از آنها اطلاعی کسب نمی کنند.
کسب اطلاع از این قبیل تهدیدات سلامت در مرحله نخست در سطح فردی مطرح می شود و وظیفه هر شخصی است که از تهدیدات سلامت محیطی که در آن زندگی می کند، آگاه شود، به ویژه محیطی که هزینه های درمانی به مراتب بیش از توان مالی بسیاری از افراد است.
اما از سوی دیگر، وجود ده ها هزار شهروند ایرانی در مالزی، وظیفه ارتقاء و آموزش سلامت را از سطح فردی به اجتماعی می کشاند و از نظر تامین سلامت باید مورد توجه قرار گیرند.
عدم توجه به این امر حیاتی می تواند حوادث ناگواری در پی داشته باشد که جامعه ایرانی مقیم مالزی هفته گذشته شاهد یک مورد از این حوادث بود.
این مرگ به عنوان نخستین موردی که در آن یک ایرانی به دلیل ابتلا به 'تب دنگی' جان خود را در مالزی از دست داد، زنگ هشداری برای ایرانیان مقیم برای اندیشیدن به سلامت است تا با تلاش در تامین و حفظ سلامت آنها در آینده از اما و اگرها پرهیز شود.