کودکی به اسم «برجام»

امضای قرارداد توتال، نوسازی ناوگان هوایی و بازگشت ظرفیت تولید نفت کشور به دوران قبل از تحریم، همگی حکم دندان درآوردن این بچه را دارد. این‌ها نشان می‌دهد که آن برجام‌ِ گوگولی مگولی و الهی عمو قربونش بره باید به مرور از فاز شیرخوارگی دربیاید و مثل آدم بزرگ‌ها غذا بخورد.

البته ما مثل بعضی‌ها انتظار نداریم به همین سرعت به او بشود توی رستوران ایتالیایی «بیف استراگانوف با سس مخصوص سرآشپز» یا «رول‌استیک پنیری» به انضمام موهیتو داد. همین که یک مقدار برنج را با گوشت، گندم و مواد مغذی بکوبیم و با قاشق چای‌خوری با ترفند «آآآآ کن! آآآ کن! هواپیما اوووومد» توی دهنش بذاریم، برای فعلا کافی است!

آقای ظریف در این دوسال با یک دیپلماسی مادرانه تمام تلاشش را برای بزرگ کردن این نوزاد کرد. پوشکش را به موقع عوض کرد، پستانک توی دهانش گذاشت، او را روی شانه‌هایش قرار داد و پشت کمرش کوبید تا بادگلو بزند، برایش لالایی خواند و خلاصه خون دل‌ها خورد تا این طفل تازه به‌دنیا آمده، دو ساله بشود. حالا سرپرستی این طفل معصوم که خب مثل بقیه بچه‌ها «همه چیز تمام» هم نیست، در دستان دولت است.

ما هم از همه دولت‌مردان و دولت‌زنان (راستی اصلا همچین واژه‌ای تعریف شده؟) انتظار داریم که با تزریق به موقع واکسن، از این پس بیشتر مراقب ویروس‌های داخلی و خارجی باشند که حکم بیماری‌های کودکان را برای برجام‌کوچولو دارند. ویروس‌هایی که می‌توانند خیلی راحت جان این کودک دوساله را به خطر بیندازند!

کودک دوساله‌ای که خیلی از این آدم‌بزرگ‌هایی که هشت‌سال اجاق اقتصاد کشور را کور کردند و با تحریم، صنعت نفت‌مان را در آستانه کورتاژ شدن قرار دادند، چشم دیدنش را ندارند و توی دل‌شان برجام‌کوچولو را روز و شب با گفتن «الهی جوون مرگ شی! الهی سه سالگی‌ا‌ت رو نبینی! ایشالا فلج اطفال بگیری! ایشالا ننه بابات داغت‌رو ببینن! الهی بمیری از دستت راحت شیم!» نفرین می‌کنند!"