آقای روحانی؛ الوعده وفا!

حاشیه‌های انتخاب وزرا هنوز هم پایان‌ نگرفته؛ از سویی به روحانی انتقاد می‌شود که او می‌توانست کابینه‌ای کاراتر را به مجلس معرفی‌کند و از سوی دیگر مجلس نیز با رأی اعتماد به برخی از وزرا و همچنین عدم رأی اعتماد به شناخته‌شده‌ترین وزیر پیشنهادی اصلاح‌طلب مورد انتقاد قرار گرفته است. اما واقعیت این است که روحانی به‌طور یقین با در نظرگرفتن آینده سیاسی خود کابینه دوازدهم را به مجلس معرفی کرده بود و از سوی دیگر گزینه‌های مطلوب کابینه هم کم نیستند و نباید آنها را نایدیده گرفت. به بهانه بررسی این موارد، بهرام پارسایی، سخنگوی فراکسیون امید، با «آرمان» گفت‌وگو کرده که درادامه می‌خوانید.

بعد از اعلام نتایج رأی اعتماد، واکنش‌ها و انتقاداتی نسبت به فراکسیون امید و عملکرد آن مطرح شد. توضیح شما درباره این مساله چیست؟

نقد باید وجود داشته باشد و این حق برای همه مردم و شهروندان وجود دارد که جامعه مخاطب خود را اعم از مجلس و دولت نقد کنند. این انتقادات به همان انتظاری برمی‌گردد که 24‌میلیون رأی‌دهنده برای معرفی کابینه از آقای روحانی داشتند که در کابینه دوازدهم به‌صورت مشهود دیده شود. آقای روحانی نیز اذعان داشتند که برای گزینش کابینه ‌تنها با نظر خود پیش رفت و این نشان می‌دهد که نظر اصلاح‌طلبان و فراکسیون امید در انتخاب کابینه مدنظر نبوده است. همان‌طور که آقای رئیس‌جمهور نیز تاکید کردند، همه افراد کابینه را شخصا انتخاب کردند. مرحله دیگر، بررسی صلاحیت وزیران بود.

چرا حبیب‌ا... بیطرف با اینکه اصلاح‌طلب شناخته‌شده است و با وجود حداقل110 عضو فراکسیون امید، نتوانست رأی بیاورد؟

بله، همین طور است. یکی از نقدهایی که به مجلس وارد می‌شود، درباره آقای بیطرف است که چرا به‌عنوان شخصیتی که در اصلاح‌طلبی پایه داشت، موفق به کسب رأی اعتماد نشد. در انتخاب یک وزیر، چندین عامل دست‌به‌دست هم می‌دهند که در ادامه به آنها اشاره خواهم کرد، اما پیش از آن تاکید می‌کنم که فراکسیون امید تنها 100 رأی دارد و انتظار بیشتری نباید از آن داشت. به‌نظر من این انتقادات باید به افرادی باشد که با قطار لیست امید به مجلس آمدند و از فراکسیون امید جدا شدند. این افراد به رأی مردم و به عهدی که با آنها بستند، وفادار نماندند. فراکسیون امید تلاش خود را با توجه به پتانسیلی که در اختیار داشت، انجام داد. بنده نیز به‌سهم خود بخشی از نقدها را می‌پذیرم و معتقدم که فراکسیون باید فعال‌تر عمل کند و چتر خود را گسترده‌تر کند، اما نخستین مشکلی که گریبانگیر این فراکسیون شد، این بود که با یک جامعه آماری بالا به مجلس وارد شد، اما لیست امید تبدیل به فراکسیون امید نشد. چند سازوکار برای رأی اعتماد به وزرا وجود دارد که یکی از آنها سیاسی است. من به جرات می‌گویم که بیشترین رأی فراکسیونی برای فراکسیون امید بود. قدم دیگری که در این موضوع اهمیت دارد، شخص وزیر و ارتباطی است که باید با نمایندگان برقرار کند، برنامه‌های خود را توضیح دهد و به پرسش‌ها پاسخ دقیق و مناسب بدهد. نیم ساعتی که یک وزیر در صحن حضور دارد و صحبت می‌کند، برای کسب رأی اعتماد کافی نیست. وزرایی بودند که در فراکسیون‌ها و کمیسیون‌ها حاضر شدند، با نمایندگان رودررو بحث کردند و به ابهامات آنها پاسخ دادند. این موضوع بخشی از مشکلات را حل می‌کند. آقای بیطرف حضور و نمود بسیار کمی داشت و در مقایسه با وزرای دیگر، عملکرد خوبی نداشت. یکی دیگر از دلایل عدم اعتماد مجلس به او گلایه‌هایی بود که استان‌های جنوبی کشور نسبت به دوران مدیریت او داشتند و محکم با آقای بیطرف مخالفت کردند. البته این‌طور به‌نظر می‌رسد که او در دولت هم از حمایت بالایی برخوردار نبود. همه این عوامل دست‌به‌دست هم داد تا او به‌عنوان یک کاندیدای اصلاح‌طلب از مجلس رأی اعتماد نگیرد.

بحث معرفی اعضای لیست امید و فراکسیون امید همچنان مطرح نمی‌شود؟

من بارها درخواست دادم که اسامی فراکسیون منتشر شود، اما هیات‌رئیسه معتقد است که فعلا صبر کنیم تا شاید تعداد بیشتری از نمایندگان به فراکسیون بپیوندند. من معتقدم که اگر فراکسیون 80 نفر عضو منسجم داشته باشد و بتواند بر اساس آنها برنامه‌ریزی کند، بسیار موفق‌تر خواهد بود.

آینده همکاری مجلس، با محوریت فراکسیون امید، با دولت آقای روحانی را چطور ارزیابی می‌کنید؟

فراکسیون از دوران انتخابات 96 محکم وارد عرصه شد. چنین حمایتی از سوی مجلس و نمایندگان را در هیچ‌یک از دوره‌های گذشته سراغ ندارید. نمایندگان به‌دلیل منافع ملی و تهدیداتی که در معرض کشور بود، پای کار آمدند و مردم نیز همت کردند که آقای روحانی رأی آورد. اکنون نیز کاملا حامی دولت هستیم. آقای روحانی وعده‌هایی به مردم داده و ما نمایندگان این وعده‌ها را به مردم منتقل کرده‌ایم. اینکه دولت وعده‌ها و شعارهای انتخاباتی خود را محقق سازد، دغدغه همه نمایندگان است و طبیعتا از دولت حمایت می‌کنیم که این مطالبات مردم و وعده‌های خود را اجرایی کند. به‌نظر بنده، با همه انتقاداتی که در معرفی کابینه وجود دارد و گله‌مندی‌هایی از عدم حضور زنان و... مطرح می‌شود، کابینه‌ای که آقای روحانی پیشنهاد کرد، رأی اعتماد گرفته است. در دوره‌ گذشته، مجلس نهم 5 وزیر را برای یک وزارتخانه به مجلس کشاند، اما مجلس دهم از آقای روحانی حمایت کرده است. رئیس‌جمهور نیز اعلام کرده که نیروهای سیاسی حامی، اصلاح‌طلبان، اصولگرایان و هیچ‌شخص دیگری در چینش کابینه نقشی نداشته است؛ بنابراین کارها آن‌طور که آقای روحانی مدنظر داشت، پیش رفته است. اکنون امیدواریم او بتواند شعارهای تبلیغاتی انتخاباتی خود را که نمایندگان نیز برآنها تاکید کرده‌اند، محقق کند. هیچ‌عذری برای اجرا نشدن وعده‌های دولت پذیرفتنی نیست. حقوق شهروندی، شعارهای سیاسی، تعامل با دنیا و... از جمله بحث‌هایی بود که آقای روحانی مطرح کرد. او در ایام انتخابات بیان کرد که با 18‌میلیون رأی قادر نیست بعضی از کارها را انجام دهد؛ مردم به او 24‌میلیون رأی دادند و منتظر هستند که گره‌های مدنظر ملت را باز کند. به قول معروف، الوعده وفا!

چرا آقای روحانی تصمیم به انتخاب سرپرست برای وزارت علوم گرفت؟

تاجایی که ما اطلاع داریم، گزینه مدنظر آقای روحانی لحظات آخر انصراف داده است و آقای روحانی نتوانست وزیر علوم را همراه با دیگر اعضای کابینه به مجلس معرفی کند. هنوز هم مشخص نشده است که چه شخصی برای این کرسی انتخاب می‌شود. وزارت علوم بسیار حساس است و جامعه‌ دانشگاهی و دانشجویی با آن سروکار دارند. به همین دلیل نیازمند توجه ویژه است. اینکه چه زمانی آقای روحانی گزینه مدنظر را برای وزارت علوم معرفی کند، شاید آن‌قدرها واجد اهمیت نباشد، اما دغدغه اصلی این است که نیرویی توانمند و مورد تایید دانشجویان به مجلس معرفی شود. آقای روحانی البته شخصا کار خود را پیش می‌برد و برای انتخاب این وزارتخانه نیز نظر دیگران اعمال نخواهد شد؛ به همین دلیل تلاش فراکسیون امید و اصلاح‌طلبان نه‌تنها راه به جایی نمی‌برد، بلکه به‌صلاح هم نیست، چرا که تاکنون 17 وزیر طبق میل رئیس‌جمهور معرفی شده است. امیدواریم مطالبات دانشجویان مورد توجه رئیس‌جمهور قرار گرفته باشد و وزیر پیشنهادی در راستای وعده‌های انتخاباتی آقای روحانی انتخاب شده باشد.