مقررات ممیزی شفاف شود

تدبیر24:  هرچند به نظر می‌رسد ممیزی در حوزه تجسمی آنچنان که در حوزه‌های دیگر فرهنگی و هنری دیده می‌شود محسوس نیست؛ اما در سال‌های گذشته باعث‌شده بسیاری از هنرمندان این عرصه خانه‌نشین شوند. فشار این ممیزی البته باعث شده تا 250 چهره تجسمی در نامه‌ای خطاب به وزیر ارشاد خواستار ضابطه‌مندشدن ممیزی در این عرصه شوند. در این نامه که امضای چهره‌هایی چون پرویز تناولی، ابراهیم حقیقی، رویین پاکباز، منوچهر معتبر، بهرام دبیری، آرمان استپانیان، فرح اصولی، پویا آریان‌پور، فرح ابوالقاسم، فرزاد ادیبی، کوروش ادیم، بابک اطمینانی، مهرداد افسری، ایمان افسریان، آریا اقبال، سیمین اکرامی، فاطمه امدادیان، ثمیلا امیرابراهیمی، شهریار توکلی، شهلا حسینی، مهدی حسینی، هلیا دارابی، آریاسپ دادبه، رضا درخشانی، یحیی دهقان‌پور، امیر سقراطی، حمید شانس، رزیتا شرف‌جهان، سعید شهلاپور، قباد شیوا، بهرنگ صمدزادگان، احمد عالی، مینا غازیانی، گلناز فتحی، رعنا فرنود، میترا کاویان، حمید کشمیرشکن، پری‌یوش گنجی، محمدحسین ماهر، احمد مرشدلو، بهروز مسلمیان، معصومه مظفری، مهران مهاجر، کریم نصر، شهروز نظری، امین نورانی، مینا نوری، احمد وکیلی، غزاله هدایت، پیمان هوشمندزاده و... پایش هست از وزیر ارشاد خواسته شده راسا مسوولیت تام صیانت از مقررات مربوط به ارایه‌ آثار تجسمی را بپذیرد.
در بخشی از این نامه آمده است: «مدارا و تساهل فرهنگی، پذیرش نقش حمایتگرانه دولت به‌جای تصدی‌گری، ایجاد اعتدال در نقش نظارتی و کنترلی، تلاش برای [کاهش] دولتی‌کردن فرهنگ و برخوردهای غیرفرهنگی با اصحاب فرهنگ و تلقی‌های عمدتا امنیتی تهدیدآمیز از کار آنان، رفع موانع تولید و عرضه آثار و محصولات فرهنگی و هنری، دفاع از کیان و استقلال فرهنگ و اصلاح نگاه سیاسی و امنیتی به آن، جلوگیری از اعمال سلیقه شخصی و فردی در اجرای قوانین و مقررات، اجرای کامل قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات، جلوگیری از اعمال سلیقه شخصی و غیرقانونی و حذف خلأهای قانونی و حقوقی در فعالیت‌های نظارتی بخش فرهنگ و هنر، حمایت از تولید محصولات فرهنگی، تسهیل و روان‌سازی قانونی و مقرراتی برای ظهور خلاقیت‌های فرهنگی و هنری...». هنرمندان تجسمی ضمن اشاره به «تنوع اقوام و فرهنگ و سلیقه‌های متنوع در جامعه ایرانی» و با تاکید بر اینکه «این حساسیت‌ها، هنر را به سمت زیرزمینی‌شدن می‌برد»، آورده‌اند: «هنر، عرصه تضارب آرا است و هرگونه اراده یا برنامه‌ای برای اصلاح و بهبود کیفیت آثار هنری، تنها از طریق رویارویی آزاد انواع هنرها در جامعه امکان‌پذیر است، نه با استفاده از ابزار حذف و ممیزی. در سال‌های اخیر، هنرمندان بیش از محدودیت‌های نظارتی دولتی، از فشارهای سلیقه‌ای مراکزی از قدرت به زحمت افتاده‌اند که ورای ساز و کار قانونی و معمولا به بهانه‌های شرعی یا سیاسی امکان نمایش و عرضه آثار فرهنگی را محدود یا منتفی کرده‌اند. در سال‌هایی که گذشت، چندبار دیدیم که نگارخانه‌ای در روز اول نمایشگاه تفتیش شد و آثاری، بدون دلیل منطقی از مجموعه کار هنرمند حذف شد؟ چندبار شنیدیم که نگارخانه‌ای به دلایل نامعلوم و بهانه‌های مختلف تعطیل شد؟ چندبار فهمیدیم که این یا آن هنرمند از حق نمایش آثار خود محروم شد؟ چه کسی از وضع معاش و وضعیت روحی و روانی این هنرمندان خبر دارد؟ طبیعی است که این‌ فشارها و محدودیت‌ها هنرمندان را دلسرد کرده، یا به انفعال و خاموشی می‌کشاند یا به فکر مهاجرت و نمایش آثار خود در خارج از ایران می‌‌اندازد.»
این هنرمندان با تاکید بر اینکه «آزادی به‌معنای رهایی بی‌قید و شرط نیست و همواره در محدوده قانون معنا می‌یابد»، خواسته‌های خود را چنین برشمرده‌اند:
«۱- ممیزی پیش از نمایش آثار لغو گردد.
۲- مقررات مشخص و شفاف و کارشناسانه برای ارایه آثار تجسمی تدوین گردد. مقرراتی که با حداکثر دقت و صراحت، وظایف و اختیارات دولت و حقوق و آزادی‌های هنرمندان را معین کند.
۳- وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، رأسا، مسوولیت تام صیانت از مقررات مربوط به ارایه آثار تجسمی را بپذیرد.»
منبع:شرق