كف زدن يهودستيزان

تدبیر24: بمباران هاي غزه هرروز ادامه دارد و شرايطي باورنکردني و دردناک را براي تمام وجدان هاي بيدار بشري به وجود آورده: اينکه يک رژيم آپارتايدي، نژادپرست، قوم گرا، باستان گرا و متعصب مدعي مذهب به نام يکي از اديان ابراهيمي و مورد احترام اديان ديگر و به «نمايندگي» يک فرهنگ ارزشمند تاريخي، يعني فرهنگ يهود با دستاوردهاي بي شمار و عظيمش براي انسانيت، با اتکا بر خاطره يک نسل کشي در نيمه قرن بيستم، به خود حق برخورداري از يک «استثناي تاريخي» را بدهد، هرروز کمتر مورد پذيرش افکار عمومي در جهان است.

اسراييل با استفاده ابزاري از «هولوکاست» در سرزمين هاي مسيحي و به دست مسيحيان در شرايط جنگي 60سال پيش، امروز به خود اجازه مي دهد تا از «مکاني امن» براي يهوديان سخن بگويد و دست به بي رحمانه ترين جنايات که دست کمي از جنايت هاي فاشيستي ندارند، عليه مردمي در سرزمين هاي اسلامي بزند که هرگز کوچک ترين نقشي در آن نسل کشي ها نداشته اند؛ مردمي بي دفاع و بي هيچ ابزار و ياوري براي دفاع از آنها. بهانه هاي جنگي رژيم صهيونيستي تل آويو در اين رودررويي نابرابر، آنقدر بچگانه و بي پايه هستند که حتي خود مردم اسراييل و طرفدارانشان را نيز چندان قانع نمي کنند: از يک سو، چند موشک که ادعا مي شود بر شهرهاي اسراييل فرود مي آيند، اما هرگز جز در موارد معدودي، چند قرباني، شايد کمتر از تعداد انگشتان يک دست نداشته اند و از سوي ديگر چندصد قرباني از زن و کودک و پير و جوان که تنها در چندروز به ضرب بمب هايي واقعي تکه تکه شده اند و زير آوار خانه ها، مدارس، بيمارستان ها و هر نقطه ديگري از سرزمينشان جان مي دهند. و در اين ميان يک سوال اساسي: اينکه هدف اصلي و واقعي از خشونت هاي حيرت آور چيست؟ آيا اسراييل واقعا اهدافي نظامي را دنبال مي کند؟ در اين صورت چرا از روش هاي سنتي و هميشگي اين دولت از آغاز تاسيسش يعني تروريسم دولتي عليه نشانه هايي مشخص که آنها را «مسوول» مي داند، يعني مثلارهبران حماس استفاده نمي کند و شهرها و مردم غيرنظامي را هدف گرفته است؟ آيا جناح راست افراطي اسراييل واقعا نمي داند با اين تصاوير که به سراسر جهان مخابره مي شوند چگونه همه يهوديان و نه فقط صهيونيست ها زير فشار قرار گرفته و چگونه اشباح قديمي يهودستيزي مسيحي و اروپايي احيا خواهند شد؟ آيا نظامي ها و سياستمداران هدايت کننده آنها فکر نمي کنند اين روش ها بهترين کاري است که مي توانند براي واردکردن خون تازه اي در رگ هاي فاشيسم روبه رشد اروپاي غربي و نظاميگري آمريکايي انجام دهند، پهنه هايي که همواره در تاريخ خود يهودستيز بوده اند و امروز بهترين بهانه را بار ديگر براي يهودستيزي پيدا خواهند کرد؟ لوپن، سردمدار راست افراطي در فرانسه، فاشيست معروفي که از جمله افتخارات خود را پيشينه جنايتبارش در جنگ فرانسه عليه آزاديخواهان الجزاير مي داند و هيچ وقت مواضع ضدمهاجر و به خصوص ضد اسلام و ضدمسلمانان خود را پنهان نمي کند و از آنها براي افزايش راي حزب خود استفاده مي کند، به صورتي حيرت انگيز از نخستين کساني بود که حملات به غزه را با زباني ابهام آميز که در آن يهوديت و صهيونيسم با يکديگر آميخته مي شدند، محکوم کرد. در تظاهراتي که اين روزها در اغلب نقاط جهان عليه جنايات اسراييل برگزار مي شود، شاهد آن هستيم که شعارهاي ضديهود به وسيله عناصر افراطي وارد شعارهاي ضدصهيونيست مي شوند و اعتراض چنداني نيز به آنها نمي شود. آيا مي توان پنداشت و باور کرد که استراتژيست هاي نظاميگراي اسراييلي از اين مساله بي خبرند يا برايشان اهميتي ندارد؟ افزون بر اين آيا مي توان قبول کرد که همين استراتژ يست ها و نظريه پردازان که بارها و بارها منطقه غزه را هدف کشتارهاي جمعي قرار داده اند به بي تاثيربودن نظامي اين عمليات واقف نباشند؟

پس پرسش اساسي آن است چرا اينگونه عمليات دايما به وسيله اسراييل تکرار مي شود؟

به باور ما، بي آنکه خواسته باشيم وارد نظريه«توطئه» شويم، «يهودستيزي»، در بيرون مرزهاي اسراييل، از زمان تاسيس اين «قلعه نظامي» که نمي توان نام «کشور» بر آن گذاشت، همواره فرآيندي بوده است که نه فقط به اين رژيم، نوعي «مشروعيت سياسي» مي داده است، بلکه استدلال هاي نظاميگرا و احزاب راست افراطي را در آن عليه طرفداران صلح و آشتي، ولو درون خود اسراييل نيز تقويت مي کرده است. دولت هاي راست اسراييل همواره بر آن تاکيد داشته اند که نه فقط يک رفراندوم براي تشکيل کشور واحد فلسطين را به صورت دموکراتيک نفي مي کنند، بلکه حتي حاضر به پذيرش يک دولت موازي ضعيف فلسطيني نيز در کنار خود نيستند. اما اين استدلال نياز به گونه اي «مشروعيت» يافتن دايمي دارد و چه بهتر از آن که با بيدارکردن هيولاي «يهودستيزي» در جهان، اين «مشروعيت» را به دست آورد؛ هيولايي که اين روزها بسيار شاد است و براي جنايات اسراييل کف مي زند. موضع گيري گسترده روشنفکران برجسته يهود عليه جنايات اسراييل در غزه از جمله «نوام چامسکي»، «جوديت باتلر» و... در روزهاي اخير گواه اين مساله است که يهوديان متفکر، کاملانسبت به اين بازي استراتژيک آگاهي دارند، اما متاسفانه بخشي از مردم عوام يهود، به سادگي مي توانند به دامي بيفتند که برايشان گسترده شده است. با افزايش دوباره امواج «يهودستيزي» و تشويق «مهاجرت» به «تنها مکان امن» براي يهوديان؛ مي تواند دوباره تشديد شود. حال آنکه، اسراييل را شايد به درستي امروز بتوان ناامن ترين مکان براي يهوديان جهان دانست. «آپارتايد» اسراييلي، بر آن است که بتواند تز باستان گرايي «صهيون» (سرزمين موعود) را به اثبات برساند و براي اين کار تنها يک روش دارد؛ آنکه افراطي هاي سراسر جهان را به يکديگر رسانده و امکان تعقل را از همگان بگيرد تا هر اندازه امکان داشته باشد، امکان برقراري آرامش و صلح و عدالت را در اين پهنه که هزاران سال بر آن اديان ابراهيمي با يکديگر در همزيستي مي زيستند، به تاخير بيندازد. اين شايد راز بي رحمي هاي بي پايان رژيم «آپارتايدي» عليه مردمان مظلوم فلسطيني باشد.