اسرائیل ائتلاف اوباما را از دست میدهد

تدبیر24: باراک اوباما در همسایگی آرنولد ژاکوب وولف، خاخام قدیمی‌ترین کنیسه یهودیان در شیکاگو و یکی از لیبرال‌هایی که در منطقه هاید پارک ساکن بود، زندگی کرده است. وولف بنیانگذار نخستین گروه آمریکایی یهودی بود که از یک کشور مستقل فلسطینی حمایت کرد و در تمام طول فعالیت خود سیاست های شهرک سازی اسرائیل و سازمان های آمریکایی یهودی که اقدامات اسرائیل را توجیه می کردند را به چالش می کشید. در سال 1970 وی در سخنانی که انگار همین امروز صبح نوشته شده باشند، رهبران آمریکایی یهودی را محکوم کرد که در مورد مسئله اسرائیل «حمایت نمی خواهند بلکه تسلیم می خواهند... هر جماعتی که وفاداری اش کمی منتقدانه باشد، هر خاخامی که دیدگاه های مستقلی نسبت به موقعیت خاورمیانه داشته باشد، اگر مورد نفرت قرار نگیرد، با دیده شک و تردید به وی نگاه می شود.»

وولف اوباما را دوست داشت اما وی را کمرو می دانست. یک ماه پیش از انتخاب وی به عنوان رئیس جمهوری آمریکا و سه ماه پیش از مرگ وولف، این خاخام هشتاد ساله پیش بینی کرد «باوجود آنکه اوباما بیش از بسیاری از افراد در مورد شرایط (خاورمیانه) آگاهی دارد، با احتیاط بسیاری عمل خواهد کرد و هیچ اقدامی در جهت تحریک احساسات جامعه یهودی صورت نخواهد داد. مطمئن نیستم که موافق این مسئله باشم اما این اتفاقی است که رخ خواهد داد.»

این روزنامه اسرائیلی در ادامه می نویسد: وولف حق داشت. اوباما بسیار محتاط بوده است. وی برای ممانعت از رشد شهرک سازی ها فشار کمتری نسبت به آنچه جورج هربرت واکر بوش بر اسحاق شامیر وارد کرد را متوجه بنیامین نتانیاهو کرد. وی نسبت به جنگ نتانیاهو در غزه بسیار بخشنده تر از رونالد ریگان در مورد جنگ شامیر و بگین در لبنان بوده است.

اما با وجود آنکه اوباما مباحثه آمریکایی در مورد اسرائیل را تغییر نداده، ائتلاف اوباما دقیقا همین کار را کرده است. نگاهی به پایگاه های نظرسنجی در طول این جنگ بیاندازید: اکثریت آمریکایی ها از اقدامات اسرائیل دفاع می کنند و حماس را مورد سرزنش قرار می دهند. اما در میان گروه های جمعیتی که به شدت از اوباما حمایت می کردند، شرایط کاملا برعکس است. نخست، جوانان؛ براساس نظرسنجی گالوپ، در حالیکه آمریکایی های بالای 65 سال با اختلافی 24 درصدی از اقدامات اسرائیل حمایت می کنند آمریکایی های زیر 30 سال با اختلافی 26 درصدی مخالف آنها هستند. دوم، اقلیت های قومی و نژادی؛ در حالیکه سفیدپوستان آمریکایی با اختلافی 16 درصدی از جنگ حمایت می کنند و آمریکایی های غیرسفیدپوست با اختلافی 24 درصدی مخالف جنگ هستند. سوم، لیبرال ها؛ بر اساس نظرسنجی مرکز تحقیقات پیو، محافظه کاران 54 درصد بیشتر احتمال دارد که حماس را به دلیل جنگ با اسرائیل سرزنش کنند. لیبرال ها با همین درصد عقیده ای عکس دارند.

نقطه اشتراک جوانان، اقلیت ها و لیبرال ها چیست؟ اینها دقیقا همان حوزه هایی هستند که با حمایت چشمگیرشان اوباما را رئیس جمهور آمریکا کرد.

سیاست مداران دموکرات در واشنگتن همچنان از اقدامات اسرائیل حمایت می کنند. اوایل ماه جاری کل سنای آمریکا از جمله سوسیالیست هایی مانند برنی ساندرز و شخصیت های مترقی مانند الیزابت وارن از قطعنامه ای حمایت کردند که آنقدر یک طرفه بود که حتی به کشته شدن یک فلسطینی هم اذعان نکرده بود.

اما اگر سندرز و وارن تغییر نکرده اند، مردمی که به آنها رای دادند، تغییر کرده اند. هنوز هم می توان مفسران آمریکایی قدیمی را یافت که از اقدامات اسرائیل در غزه دفاع می کنند. در میان مفسران جوان تر اما شرایط متفاوت است. یکی از منتتقدان سیاست های داخلی جمهوری خواهان که طی سال های اخیر به طور کلی فلسطینیان را بیش از اسرائیل سرزنش می کرد، طی هفته گذشته نوشت که دریافته یکی از یهودیان لیبرالی است که طی یک دهه اخیر هرچه کمتر طرفدار اسرائیل بوده است.

آمریکایی که در ذهن نتانیاهو وجود دارد به تدریج در حال مردن است. جوانان آمریکا در مورد مسائل مربوط به فرهنگ، جنگ و صلح بیشتر شبیه به همتایان اروپایی خود فکر می کنند تا شبیه به والدین و پدربزرگ و مادربزرگ خود.

در حالیکه احساسات ملی، قومی و مذهبی آمریکا کاهش یافته، همدردی این کشور با اسرائیلی که دقیقا همین ویژگی ها را دارد نیز رو به کاهش است. و مشخص نیست که این مسئله چه زمان سیاست آمریکا را تغییر خواهد داد.

اما هر بار که درگیری شبیه به بحران غزه رخ می دهد، خلق و خوی آمریکا تدریجا تغییر می کند. همین حالا هم اسرائیل شخصی مانند جان استوارت که متنفذترین سخنگو و بنیانگذار لیبرالیسم نوین آمریکا است را از دست داده است. جنگ بعدی غزه، اگر خدای نکرده ( God forbid) اتفاق بیافتد، اسرائیل ام‌اس‌ان‌بی‌سی (رسانه خبری ۲۴ ساعته در آمریکا و کانادا) را هم از دست خواهد داد. و در نهایت ترس های سیاسی که اوباما را محدود کرده، جانشینان ایدئولوژیک وی را محدود نخواهد کرد.

نویسنده این مقاله در انتها می نویسد: امیدوارم زمانیکه این تغییر رخ می دهد، موجب تغییر در سیاست آمریکایی در قبال اشغال و نه تضعیف تعهد آمریکا به حفظ امنیت اسرائیل (همانطور که در مورد سیستم هایی مانند گنبد آهنین مطرح شد) شود. و امیدوارم زمانیکه این اتفاق رخ می دهد، هنوز هم راه حل دو کشور برای پیگیری وجود داشته باشد.

منبع:هاآرتص