باز هم انگار نه انگار...

این روزها هم در آستانه روز شعر و ادب فارسی فیلمی منتشر شده که خیلی‌ها با دیدن عکس احمد شاملو، این شاعر را نمی‌شناسند؛ یکی به نظرش می‌رسد باید هنرپیشه باشد، یکی هم یاد کسی می‌افتد که در برنامه «خندوانه» یا «خنده‌بازار» بوده. در عوض، همین‌ها تا عکس تتلو را می‌بینند می‌شناسند و بعضی‌ها سطری هم از او در ذهن دارند. این در حالی است که به نظر می‌رسید با گسترش شبکه‌های اجتماعی و این همه عکس و شعر و جمله‌های قصاری که از چهره‌های هنری به اشتراک گذشته شده، دیگر دست کم شاملو را از روی عکس بشناسند یا یادشان بیاید که گوینده چه شعرهای مطرحی بوده است، هرچند در حد سطری کوتاه. اما دریغ... و همین نشان می‌دهد که فیس‌بوک و اینستاگرام و تلگرام چیزی به دانش و شناخت جامعه اضافه نکرده و همه چیز همان‌قدر در سطح است که حتی کسی که پستی از یک شاعر گذاشته و عکس و شعری از او به اشتراک گذاشته یا در صفحه دوستانش دیده، فرداروزی - حتی در حد حافظه تصویری - اصلا نداند فلانی کیست.

روزی که برای مدت‌ها رسانه‌ها و صاحب‌نظران ادبیات را به خود مشغول کرد تا درباره چرایی و چگونگی‌اش بحث کنند ظاهرا در سطح جامعه تاثیر نداشته و باعث نشده تا توجهی به شعر و ادبیات جلب شود. حتی مسئولان فرهنگی را هم به فکر نینداخته تا از پتانسیل این روز برای ارتباط بیشتر جامعه با شعر و ادبیات استفاده کنند.

اما پیشینه نام‌گذاری بیست‌وهفتم شهریور به نام روز شعر و ادب فارسی چیست؟ در سال ۸۱ یکی از نمایندگان مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی به نام علی‌اصغر شعردوست، خبر تصویب ثبت روز درگذشت محمدحسین بهجت تبریزی (شهریار) را در ۲۷ شهریورماه به‌عنوان روز بزرگداشت استاد سیدمحمدحسین شهریار و روز شعر و ادب فارسی در تقویم رسمی کشور به رسانه‌ها اعلام کرد، اما این خبر با انتقاد بسیاری از اهل شعر و ادب همراه بود. برخی معتقدند نباید نام یک شاعر خاص با روز شعر و ادب فارسی پیوند بخورد؛ چراکه هم در گذشته ادبیات فارسی و هم در ادبیات معاصر، نام شاعران بسیاری ثبت شده که هریک در زمینه شعری خاصی قله محسوب می‌شوند و علاقه‌مندان ویژه‌ای دارند. بنابراین تعیین روز شعر و ادب فارسی به نام یکی از این شاعران بسیار دشوار است.

برخی هم بر این باورند که اگر قرار باشد روز شعر و ادب فارسی به نام یک شاعر ثبت شود، بهتر است شاعری انتخاب شود که در تکوین و ارتقای شعر و ادب فارسی نقشی فراتر از سایر شاعران ایفا کرده باشد. این افراد انتخاب نام شاعری همچون فردوسی را برای این روز برازنده‌تر می‌دانند که به نوعی نجات‌دهنده زبان و ادبیات فارسی محسوب می‌شود.

همچنین گفته می‌شود اگر بنا بر انتخاب شاعری از میان شاعران معاصر باشد، انتخاب نیما یوشیج که در شعر معاصر فارسی طرحی نو درافکنده، شایسته‌تر از انتخاب شهریار است؛ چراکه اگرچه شهریار بدون شک یکی از بزرگ‌ترین غزل‌سرایان فارسی است، اما در شرایطی که شعر فارسی تحولی عظیم را تجربه می‌کرده، بیش‌تر ادامه‌دهنده راه گذشتگان بوده است.