يکشنبه ۳۰ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 May 19
- اینترنت وب 3.0 چیست و چه مزایا و معایبی دارد؟ (همه چیز به زبان ساده)
- قیمت گوسفند زنده
- نکات مهم پیش از خرید در ضد سرقت
- لپ تاپ سرفیس؛ پلتفرم همه‌کاره برای شما
- گلایه سهامداران به اوراق ۳۰ درصدی وارد بود
- ممنوعیت واردات این اقلام برداشته شد
- احتمال تغییر قانون مهم سازمان لیگ
- این مهاجم دیگر به علی دایی نمی‌رسد
- قرارداد کارگران بعد از ۵ سال دائمی می‌شود؟
- کار از توهین و تحقیر و تهدید گذشته
- گرایش به سوی نادیده گرفتن ابعاد جمهوریت
- چگونه جریان اصلاحات بر سر انتخابات به دو دسته مشارکت‌جو و جامعه محور تقسیم شد؟
- پشت افشاگری‌های انتخابات چیزی جز جنگ قدرت نیست
- روز جهاني خانواده در زمانه زوال‌گرايی
- نامه آقاي روحانی يك سند تاريخی
منوچهرمنطقی خبر داد
هواپیمای 52نفری ساخت ایران
ناگفته های منطقی از حضورش در صنایع هواپیمایی
وی در این نشست دو ساعته بیشتر به مشکلات پیش روی صنعت کشور و راهکارهای حل آن پرداخت که مشروح آن را در ادامه می خوانید:
آقای دکتر، وعده های بسیاری در خصوص ساخت هواپیما در داخل داده شده است، ایران بالاخره چه زمانی میتواند مدعی خودکفایی در ساخت هواپیما شود؟
هم اکنون می توان چنین ادعایی را کرد. می توان گفت که در حال حاضر در بخش ساخت هلی کوپتر ایران سازنده است و 4 الی 5 نوع این محصول را تولید می کند.
و حتی در این مورد یک برند ملی هم در حال شکل گیری است و سال دیگر در بخش ساخت هلی کوپتر یک برند ملی خواهیم داشت که قابلیت حضور در بازار های جهانی را دارد. این سرمایه گذاری هم بر روی مدل هایی شده است که بیشترین تقاضا را در بازار های ملی و بین المللی دارد. همچنین هواپیما 52 نفر هم در حال حاضر ساخته می شود و یک مدل جدید طراحی شده است که قابلیت عرضه در بسیاری از بازار های بین الملل را خواهد داشت و اکنون با هفت کمپانی بین المللی این محصول را به اشتراک گذاشته ایم و قصد داریم که برای اینکه تولید آن اقتصادی باشد با این هفت کمپانی مشترکاً این محصول را تولید کنیم که این اتفاق تا یک سال آینده قطعاً روی خواهد داد. بنابراین در اینصورت این هواپیما برند، تفکر و خلاقیت طراحان ایرانی را خواهد داشت. همچنین پس از بررسی در بازارهای منطقه و کشور به این نتیجه رسیدیم که بیشترین تقاضا برای هواپیما های 150 نفره است بنابراین در یک طرح ملی این موضوع را در شبکه ای از دانشگاه ها و در یک زنجیره ملی شروع به طراحی کرده ایم. از آغاز این طرح حدود یک سال گذشته است و امیدواریم که با یک سری از حمایت های حداقلی این محصول در 5 سال آینده، به تولید برسد و در آن هنگام ما محصولی باکلاس جهانی خواهیم داشت ولی این محصول را هم می خواهیم با چند کمپانی بین المللی به اشتراک بگذاریم تا هم بازار آن را وسیع تر بکنیم و هم بتوانیم هزینه های تولید آن را کاهش دهیم. این هواپیما مسافربری و معادل کلاس ایر باس 320 و یا بوئینگ جدید سری 737 است. چراکه اکنون دو هواپیما در دنیا است که هم تقاضا برای آنها زیاد است و هم بیشترین نیاز خطوط هوایی را پاسخ می دهد. در خصوص زیر سیستم های اصل هواپیما مانند موتور و قسمت الکترونیک هواپیما وضع بسیار خوبی داریم و می توان ادعا کرد که تا سه تا چهار سال آینده یکی از قطب های دنیا در خصوص صنایع هوایی خواهیم بود.
یعنی تا 5 سال آینده ما قادر به تولید هواپیمای مسافربری هستیم و می توانیم در عین حال آن را صادر هم بکنیم؟
صادرات آن که زودتر اتفاق می افتد چراکه ما 52 نفره را ساخته ایم و صادر خواهیم کرد.
آقای دکتر وضعیت کل صنعت کشور را چگونه ارزیابی می کنید؟
به نظر می آید که در اثر تحریم ها یکسری از صنایع کشور دچار مشکل شده اند و برای رفع مشکل باید به این مجموعه ها پول یا ارز داده شود تا مشکل شان حل شود ولی در واقع مشکل صنعت ما این موضوع نبوده و فراتر از تزریق پول به آنها است. می توان صنعت کشور را به سه گروه تقسیم کرد. دسته اول صنایعی هستند که منابع و یا به عبارتی زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است، این دسته حدود 60 تا 70 درصد از صنعت کشور را شامل می شود. این دسته زیاد از تحریم ها متأثر نمی شوند چراکه وابستگی شدید و جدی به خارج از کشور ندارند و از منابع طبیعی و یا کشاورزی استفاده می کنند که در کشور موجود است. اگر چه بعضی از این صنایع هم نیاز به تجهیزات پیشرفته دارند و ممکن است در تامین قطعات یدکی خود دچار مشکل شوند؛ مانند صنایع غذایی یا صنایع نساجی که بیشتر نیاز آنها در داخل کشور تأمین می شود و در بعضی موارد نیاز محدودی به ارز برای تأمین برخی قطعات یدکی و یا مواد اولیه محدودی دارند. گروه دوم صنایع واسطه ای هستند که خودرو، پتروشیمی، صنایع پایه مانند گروه فلزات اصلی در این گروه قرار می گیرند. این صنایع خود به دو گروه تقسیم می شوند؛ دسته اول صنایعی هستند که زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است مانند فولاد که این گروه هم تحت تأثیر زیاد تحریم ها نیستند و دسته دیگر که بخشی از زنجیره ارزش آنها به خارج از کشور مربوط است که طبیعتاً بیشتر تحت تأثیر تحریم ها قرار می گیرند. صنایع واسطه ای حدود 30 درصد از صنایع را شامل می شود .. پس در شرایط فعلی به نظر می رسد در کل صنایع کشور شاید حدود 30 درصد از صنایع با مشکل ارز و تحریم ها مواجه باشند.دسته سوم صنایعی است که ما خودمان خلق محصول کرده ایم و به عبارتی زنجیره ارزش آن در دست خودمان است و ما میتوانیم هر کاری با حذف و ارتقاء آن انجام دهیم. واگر برایمان سود آور و مفید است آنرا توسعه دهیم ودر غیر اینصورت آنرا حذف و جایگزین مناسب تری برایش داشته باشیم. این صنایع تقریباً از تحریم مصون هستند زیرا با هر تهدیدی قدرت جایگزین برای آن را داریم.
پس مشکل صنایع ما تنها با تزریق ارز بیشتر حل نخواهد شد؟
دقیقا؛ در حال حاضر مشکل ما تنها با تأمین ارز حل نخواهد شد و اگر ارز هم تأمین شود تازه به سال های 86-1385 خواهیم رسید که صنعت ما در همان سال ها هم صنعت ایده آلی نبوده است.
پس مشکل اصلی صنعت چیست؟
وی در این نشست دو ساعته بیشتر به مشکلات پیش روی صنعت کشور و راهکارهای حل آن پرداخت که مشروح آن را در ادامه می خوانید:
آقای دکتر، وعده های بسیاری در خصوص ساخت هواپیما در داخل داده شده است، ایران بالاخره چه زمانی میتواند مدعی خودکفایی در ساخت هواپیما شود؟
هم اکنون می توان چنین ادعایی را کرد. می توان گفت که در حال حاضر در بخش ساخت هلی کوپتر ایران سازنده است و 4 الی 5 نوع این محصول را تولید می کند.
و حتی در این مورد یک برند ملی هم در حال شکل گیری است و سال دیگر در بخش ساخت هلی کوپتر یک برند ملی خواهیم داشت که قابلیت حضور در بازار های جهانی را دارد. این سرمایه گذاری هم بر روی مدل هایی شده است که بیشترین تقاضا را در بازار های ملی و بین المللی دارد. همچنین هواپیما 52 نفر هم در حال حاضر ساخته می شود و یک مدل جدید طراحی شده است که قابلیت عرضه در بسیاری از بازار های بین الملل را خواهد داشت و اکنون با هفت کمپانی بین المللی این محصول را به اشتراک گذاشته ایم و قصد داریم که برای اینکه تولید آن اقتصادی باشد با این هفت کمپانی مشترکاً این محصول را تولید کنیم که این اتفاق تا یک سال آینده قطعاً روی خواهد داد. بنابراین در اینصورت این هواپیما برند، تفکر و خلاقیت طراحان ایرانی را خواهد داشت. همچنین پس از بررسی در بازارهای منطقه و کشور به این نتیجه رسیدیم که بیشترین تقاضا برای هواپیما های 150 نفره است بنابراین در یک طرح ملی این موضوع را در شبکه ای از دانشگاه ها و در یک زنجیره ملی شروع به طراحی کرده ایم. از آغاز این طرح حدود یک سال گذشته است و امیدواریم که با یک سری از حمایت های حداقلی این محصول در 5 سال آینده، به تولید برسد و در آن هنگام ما محصولی باکلاس جهانی خواهیم داشت ولی این محصول را هم می خواهیم با چند کمپانی بین المللی به اشتراک بگذاریم تا هم بازار آن را وسیع تر بکنیم و هم بتوانیم هزینه های تولید آن را کاهش دهیم. این هواپیما مسافربری و معادل کلاس ایر باس 320 و یا بوئینگ جدید سری 737 است. چراکه اکنون دو هواپیما در دنیا است که هم تقاضا برای آنها زیاد است و هم بیشترین نیاز خطوط هوایی را پاسخ می دهد. در خصوص زیر سیستم های اصل هواپیما مانند موتور و قسمت الکترونیک هواپیما وضع بسیار خوبی داریم و می توان ادعا کرد که تا سه تا چهار سال آینده یکی از قطب های دنیا در خصوص صنایع هوایی خواهیم بود.
یعنی تا 5 سال آینده ما قادر به تولید هواپیمای مسافربری هستیم و می توانیم در عین حال آن را صادر هم بکنیم؟
صادرات آن که زودتر اتفاق می افتد چراکه ما 52 نفره را ساخته ایم و صادر خواهیم کرد.
آقای دکتر وضعیت کل صنعت کشور را چگونه ارزیابی می کنید؟
به نظر می آید که در اثر تحریم ها یکسری از صنایع کشور دچار مشکل شده اند و برای رفع مشکل باید به این مجموعه ها پول یا ارز داده شود تا مشکل شان حل شود ولی در واقع مشکل صنعت ما این موضوع نبوده و فراتر از تزریق پول به آنها است. می توان صنعت کشور را به سه گروه تقسیم کرد. دسته اول صنایعی هستند که منابع و یا به عبارتی زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است، این دسته حدود 60 تا 70 درصد از صنعت کشور را شامل می شود. این دسته زیاد از تحریم ها متأثر نمی شوند چراکه وابستگی شدید و جدی به خارج از کشور ندارند و از منابع طبیعی و یا کشاورزی استفاده می کنند که در کشور موجود است. اگر چه بعضی از این صنایع هم نیاز به تجهیزات پیشرفته دارند و ممکن است در تامین قطعات یدکی خود دچار مشکل شوند؛ مانند صنایع غذایی یا صنایع نساجی که بیشتر نیاز آنها در داخل کشور تأمین می شود و در بعضی موارد نیاز محدودی به ارز برای تأمین برخی قطعات یدکی و یا مواد اولیه محدودی دارند. گروه دوم صنایع واسطه ای هستند که خودرو، پتروشیمی، صنایع پایه مانند گروه فلزات اصلی در این گروه قرار می گیرند. این صنایع خود به دو گروه تقسیم می شوند؛ دسته اول صنایعی هستند که زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است مانند فولاد که این گروه هم تحت تأثیر زیاد تحریم ها نیستند و دسته دیگر که بخشی از زنجیره ارزش آنها به خارج از کشور مربوط است که طبیعتاً بیشتر تحت تأثیر تحریم ها قرار می گیرند. صنایع واسطه ای حدود 30 درصد از صنایع را شامل می شود .. پس در شرایط فعلی به نظر می رسد در کل صنایع کشور شاید حدود 30 درصد از صنایع با مشکل ارز و تحریم ها مواجه باشند.دسته سوم صنایعی است که ما خودمان خلق محصول کرده ایم و به عبارتی زنجیره ارزش آن در دست خودمان است و ما میتوانیم هر کاری با حذف و ارتقاء آن انجام دهیم. واگر برایمان سود آور و مفید است آنرا توسعه دهیم ودر غیر اینصورت آنرا حذف و جایگزین مناسب تری برایش داشته باشیم. این صنایع تقریباً از تحریم مصون هستند زیرا با هر تهدیدی قدرت جایگزین برای آن را داریم.
پس مشکل صنایع ما تنها با تزریق ارز بیشتر حل نخواهد شد؟
دقیقا؛ در حال حاضر مشکل ما تنها با تأمین ارز حل نخواهد شد و اگر ارز هم تأمین شود تازه به سال های 86-1385 خواهیم رسید که صنعت ما در همان سال ها هم صنعت ایده آلی نبوده است.
پس مشکل اصلی صنعت چیست؟
وی در این نشست دو ساعته بیشتر به مشکلات پیش روی صنعت کشور و راهکارهای حل آن پرداخت که مشروح آن را در ادامه می خوانید:
آقای دکتر، وعده های بسیاری در خصوص ساخت هواپیما در داخل داده شده است، ایران بالاخره چه زمانی میتواند مدعی خودکفایی در ساخت هواپیما شود؟
هم اکنون می توان چنین ادعایی را کرد. می توان گفت که در حال حاضر در بخش ساخت هلی کوپتر ایران سازنده است و 4 الی 5 نوع این محصول را تولید می کند.
و حتی در این مورد یک برند ملی هم در حال شکل گیری است و سال دیگر در بخش ساخت هلی کوپتر یک برند ملی خواهیم داشت که قابلیت حضور در بازار های جهانی را دارد. این سرمایه گذاری هم بر روی مدل هایی شده است که بیشترین تقاضا را در بازار های ملی و بین المللی دارد. همچنین هواپیما 52 نفر هم در حال حاضر ساخته می شود و یک مدل جدید طراحی شده است که قابلیت عرضه در بسیاری از بازار های بین الملل را خواهد داشت و اکنون با هفت کمپانی بین المللی این محصول را به اشتراک گذاشته ایم و قصد داریم که برای اینکه تولید آن اقتصادی باشد با این هفت کمپانی مشترکاً این محصول را تولید کنیم که این اتفاق تا یک سال آینده قطعاً روی خواهد داد. بنابراین در اینصورت این هواپیما برند، تفکر و خلاقیت طراحان ایرانی را خواهد داشت. همچنین پس از بررسی در بازارهای منطقه و کشور به این نتیجه رسیدیم که بیشترین تقاضا برای هواپیما های 150 نفره است بنابراین در یک طرح ملی این موضوع را در شبکه ای از دانشگاه ها و در یک زنجیره ملی شروع به طراحی کرده ایم. از آغاز این طرح حدود یک سال گذشته است و امیدواریم که با یک سری از حمایت های حداقلی این محصول در 5 سال آینده، به تولید برسد و در آن هنگام ما محصولی باکلاس جهانی خواهیم داشت ولی این محصول را هم می خواهیم با چند کمپانی بین المللی به اشتراک بگذاریم تا هم بازار آن را وسیع تر بکنیم و هم بتوانیم هزینه های تولید آن را کاهش دهیم. این هواپیما مسافربری و معادل کلاس ایر باس 320 و یا بوئینگ جدید سری 737 است. چراکه اکنون دو هواپیما در دنیا است که هم تقاضا برای آنها زیاد است و هم بیشترین نیاز خطوط هوایی را پاسخ می دهد. در خصوص زیر سیستم های اصل هواپیما مانند موتور و قسمت الکترونیک هواپیما وضع بسیار خوبی داریم و می توان ادعا کرد که تا سه تا چهار سال آینده یکی از قطب های دنیا در خصوص صنایع هوایی خواهیم بود.
یعنی تا 5 سال آینده ما قادر به تولید هواپیمای مسافربری هستیم و می توانیم در عین حال آن را صادر هم بکنیم؟
صادرات آن که زودتر اتفاق می افتد چراکه ما 52 نفره را ساخته ایم و صادر خواهیم کرد.
آقای دکتر وضعیت کل صنعت کشور را چگونه ارزیابی می کنید؟
به نظر می آید که در اثر تحریم ها یکسری از صنایع کشور دچار مشکل شده اند و برای رفع مشکل باید به این مجموعه ها پول یا ارز داده شود تا مشکل شان حل شود ولی در واقع مشکل صنعت ما این موضوع نبوده و فراتر از تزریق پول به آنها است. می توان صنعت کشور را به سه گروه تقسیم کرد. دسته اول صنایعی هستند که منابع و یا به عبارتی زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است، این دسته حدود 60 تا 70 درصد از صنعت کشور را شامل می شود. این دسته زیاد از تحریم ها متأثر نمی شوند چراکه وابستگی شدید و جدی به خارج از کشور ندارند و از منابع طبیعی و یا کشاورزی استفاده می کنند که در کشور موجود است. اگر چه بعضی از این صنایع هم نیاز به تجهیزات پیشرفته دارند و ممکن است در تامین قطعات یدکی خود دچار مشکل شوند؛ مانند صنایع غذایی یا صنایع نساجی که بیشتر نیاز آنها در داخل کشور تأمین می شود و در بعضی موارد نیاز محدودی به ارز برای تأمین برخی قطعات یدکی و یا مواد اولیه محدودی دارند. گروه دوم صنایع واسطه ای هستند که خودرو، پتروشیمی، صنایع پایه مانند گروه فلزات اصلی در این گروه قرار می گیرند. این صنایع خود به دو گروه تقسیم می شوند؛ دسته اول صنایعی هستند که زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است مانند فولاد که این گروه هم تحت تأثیر زیاد تحریم ها نیستند و دسته دیگر که بخشی از زنجیره ارزش آنها به خارج از کشور مربوط است که طبیعتاً بیشتر تحت تأثیر تحریم ها قرار می گیرند. صنایع واسطه ای حدود 30 درصد از صنایع را شامل می شود .. پس در شرایط فعلی به نظر می رسد در کل صنایع کشور شاید حدود 30 درصد از صنایع با مشکل ارز و تحریم ها مواجه باشند.دسته سوم صنایعی است که ما خودمان خلق محصول کرده ایم و به عبارتی زنجیره ارزش آن در دست خودمان است و ما میتوانیم هر کاری با حذف و ارتقاء آن انجام دهیم. واگر برایمان سود آور و مفید است آنرا توسعه دهیم ودر غیر اینصورت آنرا حذف و جایگزین مناسب تری برایش داشته باشیم. این صنایع تقریباً از تحریم مصون هستند زیرا با هر تهدیدی قدرت جایگزین برای آن را داریم.
پس مشکل صنایع ما تنها با تزریق ارز بیشتر حل نخواهد شد؟
دقیقا؛ در حال حاضر مشکل ما تنها با تأمین ارز حل نخواهد شد و اگر ارز هم تأمین شود تازه به سال های 86-1385 خواهیم رسید که صنعت ما در همان سال ها هم صنعت ایده آلی نبوده است.
پس مشکل اصلی صنعت چیست؟
وی در این نشست دو ساعته بیشتر به مشکلات پیش روی صنعت کشور و راهکارهای حل آن پرداخت که مشروح آن را در ادامه می خوانید:
آقای دکتر، وعده های بسیاری در خصوص ساخت هواپیما در داخل داده شده است، ایران بالاخره چه زمانی میتواند مدعی خودکفایی در ساخت هواپیما شود؟
هم اکنون می توان چنین ادعایی را کرد. می توان گفت که در حال حاضر در بخش ساخت هلی کوپتر ایران سازنده است و 4 الی 5 نوع این محصول را تولید می کند.
و حتی در این مورد یک برند ملی هم در حال شکل گیری است و سال دیگر در بخش ساخت هلی کوپتر یک برند ملی خواهیم داشت که قابلیت حضور در بازار های جهانی را دارد. این سرمایه گذاری هم بر روی مدل هایی شده است که بیشترین تقاضا را در بازار های ملی و بین المللی دارد. همچنین هواپیما 52 نفر هم در حال حاضر ساخته می شود و یک مدل جدید طراحی شده است که قابلیت عرضه در بسیاری از بازار های بین الملل را خواهد داشت و اکنون با هفت کمپانی بین المللی این محصول را به اشتراک گذاشته ایم و قصد داریم که برای اینکه تولید آن اقتصادی باشد با این هفت کمپانی مشترکاً این محصول را تولید کنیم که این اتفاق تا یک سال آینده قطعاً روی خواهد داد. بنابراین در اینصورت این هواپیما برند، تفکر و خلاقیت طراحان ایرانی را خواهد داشت. همچنین پس از بررسی در بازارهای منطقه و کشور به این نتیجه رسیدیم که بیشترین تقاضا برای هواپیما های 150 نفره است بنابراین در یک طرح ملی این موضوع را در شبکه ای از دانشگاه ها و در یک زنجیره ملی شروع به طراحی کرده ایم. از آغاز این طرح حدود یک سال گذشته است و امیدواریم که با یک سری از حمایت های حداقلی این محصول در 5 سال آینده، به تولید برسد و در آن هنگام ما محصولی باکلاس جهانی خواهیم داشت ولی این محصول را هم می خواهیم با چند کمپانی بین المللی به اشتراک بگذاریم تا هم بازار آن را وسیع تر بکنیم و هم بتوانیم هزینه های تولید آن را کاهش دهیم. این هواپیما مسافربری و معادل کلاس ایر باس 320 و یا بوئینگ جدید سری 737 است. چراکه اکنون دو هواپیما در دنیا است که هم تقاضا برای آنها زیاد است و هم بیشترین نیاز خطوط هوایی را پاسخ می دهد. در خصوص زیر سیستم های اصل هواپیما مانند موتور و قسمت الکترونیک هواپیما وضع بسیار خوبی داریم و می توان ادعا کرد که تا سه تا چهار سال آینده یکی از قطب های دنیا در خصوص صنایع هوایی خواهیم بود.
یعنی تا 5 سال آینده ما قادر به تولید هواپیمای مسافربری هستیم و می توانیم در عین حال آن را صادر هم بکنیم؟
صادرات آن که زودتر اتفاق می افتد چراکه ما 52 نفره را ساخته ایم و صادر خواهیم کرد.
آقای دکتر وضعیت کل صنعت کشور را چگونه ارزیابی می کنید؟
به نظر می آید که در اثر تحریم ها یکسری از صنایع کشور دچار مشکل شده اند و برای رفع مشکل باید به این مجموعه ها پول یا ارز داده شود تا مشکل شان حل شود ولی در واقع مشکل صنعت ما این موضوع نبوده و فراتر از تزریق پول به آنها است. می توان صنعت کشور را به سه گروه تقسیم کرد. دسته اول صنایعی هستند که منابع و یا به عبارتی زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است، این دسته حدود 60 تا 70 درصد از صنعت کشور را شامل می شود. این دسته زیاد از تحریم ها متأثر نمی شوند چراکه وابستگی شدید و جدی به خارج از کشور ندارند و از منابع طبیعی و یا کشاورزی استفاده می کنند که در کشور موجود است. اگر چه بعضی از این صنایع هم نیاز به تجهیزات پیشرفته دارند و ممکن است در تامین قطعات یدکی خود دچار مشکل شوند؛ مانند صنایع غذایی یا صنایع نساجی که بیشتر نیاز آنها در داخل کشور تأمین می شود و در بعضی موارد نیاز محدودی به ارز برای تأمین برخی قطعات یدکی و یا مواد اولیه محدودی دارند. گروه دوم صنایع واسطه ای هستند که خودرو، پتروشیمی، صنایع پایه مانند گروه فلزات اصلی در این گروه قرار می گیرند. این صنایع خود به دو گروه تقسیم می شوند؛ دسته اول صنایعی هستند که زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است مانند فولاد که این گروه هم تحت تأثیر زیاد تحریم ها نیستند و دسته دیگر که بخشی از زنجیره ارزش آنها به خارج از کشور مربوط است که طبیعتاً بیشتر تحت تأثیر تحریم ها قرار می گیرند. صنایع واسطه ای حدود 30 درصد از صنایع را شامل می شود .. پس در شرایط فعلی به نظر می رسد در کل صنایع کشور شاید حدود 30 درصد از صنایع با مشکل ارز و تحریم ها مواجه باشند.دسته سوم صنایعی است که ما خودمان خلق محصول کرده ایم و به عبارتی زنجیره ارزش آن در دست خودمان است و ما میتوانیم هر کاری با حذف و ارتقاء آن انجام دهیم. واگر برایمان سود آور و مفید است آنرا توسعه دهیم ودر غیر اینصورت آنرا حذف و جایگزین مناسب تری برایش داشته باشیم. این صنایع تقریباً از تحریم مصون هستند زیرا با هر تهدیدی قدرت جایگزین برای آن را داریم.
پس مشکل صنایع ما تنها با تزریق ارز بیشتر حل نخواهد شد؟
دقیقا؛ در حال حاضر مشکل ما تنها با تأمین ارز حل نخواهد شد و اگر ارز هم تأمین شود تازه به سال های 86-1385 خواهیم رسید که صنعت ما در همان سال ها هم صنعت ایده آلی نبوده است.
پس مشکل اصلی صنعت چیست؟
وی در این نشست دو ساعته بیشتر به مشکلات پیش روی صنعت کشور و راهکارهای حل آن پرداخت که مشروح آن را در ادامه می خوانید:
آقای دکتر، وعده های بسیاری در خصوص ساخت هواپیما در داخل داده شده است، ایران بالاخره چه زمانی میتواند مدعی خودکفایی در ساخت هواپیما شود؟
هم اکنون می توان چنین ادعایی را کرد. می توان گفت که در حال حاضر در بخش ساخت هلی کوپتر ایران سازنده است و 4 الی 5 نوع این محصول را تولید می کند.
و حتی در این مورد یک برند ملی هم در حال شکل گیری است و سال دیگر در بخش ساخت هلی کوپتر یک برند ملی خواهیم داشت که قابلیت حضور در بازار های جهانی را دارد. این سرمایه گذاری هم بر روی مدل هایی شده است که بیشترین تقاضا را در بازار های ملی و بین المللی دارد. همچنین هواپیما 52 نفر هم در حال حاضر ساخته می شود و یک مدل جدید طراحی شده است که قابلیت عرضه در بسیاری از بازار های بین الملل را خواهد داشت و اکنون با هفت کمپانی بین المللی این محصول را به اشتراک گذاشته ایم و قصد داریم که برای اینکه تولید آن اقتصادی باشد با این هفت کمپانی مشترکاً این محصول را تولید کنیم که این اتفاق تا یک سال آینده قطعاً روی خواهد داد. بنابراین در اینصورت این هواپیما برند، تفکر و خلاقیت طراحان ایرانی را خواهد داشت. همچنین پس از بررسی در بازارهای منطقه و کشور به این نتیجه رسیدیم که بیشترین تقاضا برای هواپیما های 150 نفره است بنابراین در یک طرح ملی این موضوع را در شبکه ای از دانشگاه ها و در یک زنجیره ملی شروع به طراحی کرده ایم. از آغاز این طرح حدود یک سال گذشته است و امیدواریم که با یک سری از حمایت های حداقلی این محصول در 5 سال آینده، به تولید برسد و در آن هنگام ما محصولی باکلاس جهانی خواهیم داشت ولی این محصول را هم می خواهیم با چند کمپانی بین المللی به اشتراک بگذاریم تا هم بازار آن را وسیع تر بکنیم و هم بتوانیم هزینه های تولید آن را کاهش دهیم. این هواپیما مسافربری و معادل کلاس ایر باس 320 و یا بوئینگ جدید سری 737 است. چراکه اکنون دو هواپیما در دنیا است که هم تقاضا برای آنها زیاد است و هم بیشترین نیاز خطوط هوایی را پاسخ می دهد. در خصوص زیر سیستم های اصل هواپیما مانند موتور و قسمت الکترونیک هواپیما وضع بسیار خوبی داریم و می توان ادعا کرد که تا سه تا چهار سال آینده یکی از قطب های دنیا در خصوص صنایع هوایی خواهیم بود.
یعنی تا 5 سال آینده ما قادر به تولید هواپیمای مسافربری هستیم و می توانیم در عین حال آن را صادر هم بکنیم؟
صادرات آن که زودتر اتفاق می افتد چراکه ما 52 نفره را ساخته ایم و صادر خواهیم کرد.
آقای دکتر وضعیت کل صنعت کشور را چگونه ارزیابی می کنید؟
به نظر می آید که در اثر تحریم ها یکسری از صنایع کشور دچار مشکل شده اند و برای رفع مشکل باید به این مجموعه ها پول یا ارز داده شود تا مشکل شان حل شود ولی در واقع مشکل صنعت ما این موضوع نبوده و فراتر از تزریق پول به آنها است. می توان صنعت کشور را به سه گروه تقسیم کرد. دسته اول صنایعی هستند که منابع و یا به عبارتی زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است، این دسته حدود 60 تا 70 درصد از صنعت کشور را شامل می شود. این دسته زیاد از تحریم ها متأثر نمی شوند چراکه وابستگی شدید و جدی به خارج از کشور ندارند و از منابع طبیعی و یا کشاورزی استفاده می کنند که در کشور موجود است. اگر چه بعضی از این صنایع هم نیاز به تجهیزات پیشرفته دارند و ممکن است در تامین قطعات یدکی خود دچار مشکل شوند؛ مانند صنایع غذایی یا صنایع نساجی که بیشتر نیاز آنها در داخل کشور تأمین می شود و در بعضی موارد نیاز محدودی به ارز برای تأمین برخی قطعات یدکی و یا مواد اولیه محدودی دارند. گروه دوم صنایع واسطه ای هستند که خودرو، پتروشیمی، صنایع پایه مانند گروه فلزات اصلی در این گروه قرار می گیرند. این صنایع خود به دو گروه تقسیم می شوند؛ دسته اول صنایعی هستند که زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است مانند فولاد که این گروه هم تحت تأثیر زیاد تحریم ها نیستند و دسته دیگر که بخشی از زنجیره ارزش آنها به خارج از کشور مربوط است که طبیعتاً بیشتر تحت تأثیر تحریم ها قرار می گیرند. صنایع واسطه ای حدود 30 درصد از صنایع را شامل می شود .. پس در شرایط فعلی به نظر می رسد در کل صنایع کشور شاید حدود 30 درصد از صنایع با مشکل ارز و تحریم ها مواجه باشند.دسته سوم صنایعی است که ما خودمان خلق محصول کرده ایم و به عبارتی زنجیره ارزش آن در دست خودمان است و ما میتوانیم هر کاری با حذف و ارتقاء آن انجام دهیم. واگر برایمان سود آور و مفید است آنرا توسعه دهیم ودر غیر اینصورت آنرا حذف و جایگزین مناسب تری برایش داشته باشیم. این صنایع تقریباً از تحریم مصون هستند زیرا با هر تهدیدی قدرت جایگزین برای آن را داریم.
پس مشکل صنایع ما تنها با تزریق ارز بیشتر حل نخواهد شد؟
دقیقا؛ در حال حاضر مشکل ما تنها با تأمین ارز حل نخواهد شد و اگر ارز هم تأمین شود تازه به سال های 86-1385 خواهیم رسید که صنعت ما در همان سال ها هم صنعت ایده آلی نبوده است.
پس مشکل اصلی صنعت چیست؟
ارسال به دوستان 
نسخه چاپی 
دیدنی ها
نظر شما:
داغ ترین ها
یادداشت
نیازمندیها
