اندر خدمت و خیانت روحانی به ایران هسته‌ای

تدبیر24: از روزی که پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت رفت، برخی تحلیلگران نسبت به قراردادن ملت بر سر دوراهی "عزتمندی" و "امرار معاش" هشدار دادند.

به دنبال پایان یافتن دولت اصلاحات و رأیی که ملت در سال 84 به گفتمانی خاص داد، تب عزت بالا گرفت. کار به جایی رسید که برخی به زعم خود با انتخاب عزتمندی، از "نان و پنیر بر سر سفره مردم" سخن گفتند حال آنکه پیش از آن وعده آنها "پول نفت" بود.

کلیدواژه "مقاومت" به تحمیل فشارهای طاقت‌فرسای اقتصادی بر زندگی ملت تعبیر شد و قشرهای گسترده ای از مردم، تحت تأثیر شرایط حاصل از همین تعبیرات، به سختی گذران زندگی می کردند.

این گفتمان، بی توجه نسبت به برخورد جامعه جهانی با اقدامات ایران در عرصه برنامه صلح آمیز هسته ای، چنان پا بر پدال گاز فشرد که هر مانعی می توانست به تصادفی مرگبار تبدیل شود و زندگی را از اقشار مختلف مردم بگیرد.    

اظهارنظرهای بیجا و بی ارتباط با منافع ملی، شتابزدگی در تصمیم گیری ها، بی توجهی به نظر کارشناسان و تندروی ها، محمل مناسبی را برای غرب فراهم کرد تا سوار بر اسب مراد، حلقه محاصره را تنگ کرده و تحریم های متنوع و متعددی را علیه ملت ایران به تصویب رسانده و اجرایی کند.

در چنین شرایطی، نبود انضباط مالی، رشد لجام گسیخته نقدینگی، تمرکز بیش از حد بر واردات و صادارت، بی توجهی به تولید داخلی و اجرای غیرکارشناسی طرح های بزرگ ملی، شرایطی سخت را بر مردم تحمیل کرد  و تورم 10 درصدی سال 84 را به تورم 40 درصدی مردادماه سال 92 رساند.


این ارقام، در زندگی شخصی مردم بیش از اینها احساس می شد؛ حال آنکه جریان حاکم در دولت وقت، سعی داشت به همه بقبولاند تحریم ها تأثیری بر زندگی ملت و شرایط اقتصادی کشور نداشته و اساسا مشکلات معیشتی مردم را انکار می کرد و گاه به شوخی می گرفت.

مردم از دولتی که از مقاومت در برابر زیاده خواهی غربی ها سخن گفته بود، انتظار مدیریت داشتند اما می دیدند که سوءمدیریت ها، اثرات تخریبی تحریم ها را افزایش می دهد.

به تدریج انکار مشکلات ملت از سوی دولتمردان وقت، بخش هایی از جامعه را به این سو کشاند که "اصلا انرژی هسته ای به چه کار ما می آید؟"

پرسش از اهمیت فعالیت های هسته ای و به وجود آمدن ابهام و شک در دل بخش هایی مهم از ملت، درست ،خواست مستکبرانی بود که همه هم وغم شان، از بین بردن پشتوانه مردمی نظام اسلامی است.

زنگ خطری که در سال های پایانی دولت محمود احمدی نژاد به صدا درآمد، نسبت به از میان رفتن پشتوانه مردمی فعالیت های صلح آمیز هسته ای هشدار می داد و دولت بی توجه به آن به جلو می تاخت.

برنامه هسته ای صلح آمیز به عنوان گامی از گام های بلند ما در عرصه رشد علمی، در حلقه تنگ محاصره دشمنان، بیش از هر زمان دیگر نیازمند حمایت و باور مردم بوده و هست.

اما شتاب بی توجه دولت های نهم و دهم که گاه به تهور و شجاعت تعبیر و تقدیر می شد، داشت به پاشنه آشیل برنامه هسته ای کشور تبدیل می شد و می رفت که در ازای غنی سازی 20 درصد، صف محکم ملت بشکند و بخش هایی از مردم با جدایی از فعالیت های نظام، دست کم نسبت به برخوردهای کینه توزانه دشمنان قسم خورده نظام اسلامی، بی تفاوت شوند.

اینجا بود که شعار "چرخیدن چرخ زندگی مردم در کنار چرخ سانتریفیوژها" انگار حرف دل مردم بود که بر زبان  یکی از کاندیداهای یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری جاری شد. مردم چند ماهی بود که برای انتخاب رئیس جمهور بعدی خود دچار سردرگمی بودند ولی به یکباره دل ها به سمت این شعار جذب شد و ملت ندای قلبی خود را در صدای دکتر حسن روحانی شنید.

حسن روحانی که هم اکنون بیش از 170 روز است دولت را تحویل گرفته، همه تلاش تیم دیپلماسی خود را به کار گرفته تا همان شعار و خواست مردمی را تحقق ببخشد؛ اما در این راه با موانع و مقاومت هایی رو به روست.

این روزها همان جریان که به تعبیر تحلیلگران، برداشتی خاص از عزت را بر معیشت ترجیح داده بود، دولت را به وادادگی متهم می کند و نگرانی هایی را ایجاد کرده که مبادا دولت جدید، از این سوی بام افتاده و تحت تأثیر سختی های معیشتی مردم، معیشت را بر عزت ترجیح دهد.

تیم مذاکره کننده هسته ای در دولت یازدهم، علی رغم اینکه رهبر معظم انقلاب، آنها را فرزندان انقلاب خواندند، از سوی همان جریان خاص، سرسپرده و اهل سازش خوانده می شوند و مذاکرات هسته ای اخیر، پایانی بر همه تلاش ها و برنامه هسته ای کشور تعبیر می شود.

حال آنکه بی تردید، کمترین کاری که دولت حسن روحانی برای برنامه هسته ای کرد، بازگرداندن حمایت های مردمی به عنوان پشتوانه اصلی فعالیت ها بود که از حس امیدی ناشی می شود که به پیکر ناامید جامعه دمیده شد.

ملتی که بر سر دو راهی تعلیق یا تحریم قرار گرفته بود و در اثر فشارهای زندگی، آرام آرام داشت به سمت انتخاب تعلیق پیش می رفت، امروز امیدوار است که در سایه عقلانیت، اعتدال و تدبیر، به دور از شتابزدگی و به دور از حلقه شوم تحریم ها، به فعالیت های صلح آمیز هسته ای ادامه دهد.

نگرانی هایی که گاه در میان مردم نیز دیده می  شود و از آینده برنامه هسته ای می پرسند، نمایانگر باور ملی به اهمیت تداوم این فعالیت هاست؛ اما مردم با انتخاب خود اعلام کرده اند که از شتابزدگی و بی تدبیری در این مسیر خسته اند و چرخیدن چرخ زندگیشان نیز برایشان مهم است.

آنان که این روزها حسن روحانی و تیم مذاکره کننده دولت یازدهم را به خیانت متهم می کنند، بهتر است پیش از هر قضاوتی درباره توافقات اخیر با 1+5، به خدمتی بیندیشند که دولت یازدهم از این رهگذر به برنامه هسته ای کرد و این فعالیت ها را به آغوش پرمهر باور مردمی بازگرداند؛

که بی‌گمان این باور، بارها و بارها از غنی سازی 20درصدی اورانیوم برای ملت ایران حیاتی تر است.