دو کلام بـا آقـای حاتمی کیـا

تدبیر24: مراسم تقدیر انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران از فیلم «چ» با حضور مهدی چمران، مریم کاظم زاده -همسر شهید وصالی- ابوالقاسم طالبی و عوامل فیلم «چ» ابراهیم حاتمی‌کیا و مریلا زارعی در سالن فردوسی دانشگاه تهران برگزار شد.

در این مراسم، ابراهیم حاتمی‌کیا، کارگردان فیلم «چ» با انتقاد شدید از روند داوری جشنواره امسال فیلم فجر و با اشاره به نرفتن خود به اختتامیه این جشنواره گفته است: من به اختتامیه نرفتم چون احساس کردم که آرایشی چیده شده است چه آگاهانه و چه ناآگاهانه که به نظر برسد که من مقبول جریان سینما نیستم به تعبیر کسانی که قبلا در جشنواره هم گفته بودند.

وی افزوده است: واقعیت این است که وقتی فیلم «چ» حتی در حوزه فیلمنامه به عنوان مضمون واجد شرایط هنری و فرهنگی هم انتخاب نمی‌شود، این معنی دارد و معنی‌اش این است که این مساله مساله دوستان ما نیست.اینجا همان پاشنه‌اشیلی است که من با آن مشکل دارم. ورود به دوران اول انقلاب که دورانی به شدت پیچیده است همانند ورود به میدان مین است و کار بسیار سختی است و بسیاری از چیزها را باید رعایت کرد. وقتی که من می‌بینم توجهی نمی‌کنند و قرار است اعتنایی نشود و فقط به وجه تکنیکی کار توجه می‌کنند دیگر چه کار می‌توانم انجام دهم.

حاتمی کیا ادامه داده است: وقتی هم سوال می‌شود چرا «چ» را در نظر نگرفتید، می‌گویند احتیاجی نیست که جایزه بگیرید رئیس‌جمهوری به آن جایزه می‌دهد جایزه ‌ای که انکار هم شد. چیزی که قرار بود بدهند و بعد هم منکرش شدند.من وقتی می بینم یک نوع اراده‌ای هست که از من به عنوان یک فیلمساز وابسته تعبیر کنند و من را وابسته تعریف کنند و علاقه‌مندند که من از دست رئیس‌جمهور جایزه بگیرند و نه از دست همکارانم، خب هوشمندی به من می‌گوید که به نام نامی بچه‌های جنگ غریب بایستم کنار و جلو نیایم.

حاتمی‌کیا سخنانش را این‌گونه پایان داده است: می‌دانم این حرف سبب ناراحتی می‌شود اما مجبورم بگویم که جناب آقای روحانی جریان فرهنگی مردان بزرگ می‌طلبد نه کسانی که نمی‌توانند ۲۴ ساعت پای حرف‌های خود بایستند. من بابت این نوع سخن گفتن هزینه دادم و افتخار من این است که با همین ها هست که اسم من پیش شما جوانان عزیز است.

در همین زمینه، یکی از مخاطبین، با ارسال مطلبی با عنوان «دو کلام با آقای حاتمی‌کیا» خطاب به وی نوشت:

«اتفاقاً آقای حاتمی کیا هیچ موقع بابت حرف زدن هزینه ای ندادند! اتفاقاً ایشان خیلی دقیق بلد هستند که در طوفانهای اجتماعی سر در لاک سکوت فرو ببرند و لام تا کام حرف نزنند. وقتی سینماگران به حاشیه رانده می شوند، آقای حاتمی کیا در حال گرفتن پروژۀ بعدی شان هستند. وقتی در جشنوارۀ سال 89 بخش اعظم سینماگران به دلیل دلخوری و اعتراض به شرایط در جشنواره شرکت نکردند یا نامه های اعتراضی می‌نوشتند یا خانه نشین شده بودند، آقای حاتمی کیا با شوق در آن جشنواره بی رقیب مانده بودند و یکه تازی می کردند و بر روی سکو پیروزی های خود را جشن می گرفت.
 
آقای حاتمی کیا! برادر! مردم چشم دارند، می بینند، گوش دارند، می شنوند! ای کاش در سال های گذشته، اعتراضکی به فضاحتهای پدید آمده می کردید. ای کاش یه بار در حمایت از «مردمان درجۀ دوی ایران» هم حرفی میزدید!

آقای حاتمی کیا! شما مدافع و غمخوار مردم نیستید، به همین خاطر آرام آرام مردم می‌فهمند و از سینمای شما فاصله می گیرند، چون دغدغۀ شما، دغدغۀ جامعه نیست!

ای کاش درک می کردید، که اگر همین امروز شهید چمرانِ محبوب شما زنده بود، به مردم رسیدگی می کرد و در برابر ناملایمات می ایستاد و می دانید الان کجا بود؟ ....».