قصد تندروها از تندروي چيست؟

تدبیر24: افزايش هجمه به دولت و سياست تنش زدايي خارجي توسط نيروهاي تندروي اصولگرا از چند منظر قابل تفسير و تحليل است. يك منظر آن را مي توان تلاش اين طيف ها براي گرفتن چيزي كه «حق» از دست رفته خود در 24 خرداد مي دانند دانست. اتفاق مهمي كه در انتخابات 24 خرداد افتاد در حقيقت شوكه شدن طيف هاي تندروي محافظه كاران بود. آنها انتظار داشتند كه با توجه به نفوذ و تاثيرشان بر حلقه هاي بالادستي قدرت سياسي در فرداي 24 خرداد شاهد نتيجه ديگري باشند.

به نظر مي رسد كه بعد از آن تاريخ چيزي كه بيش از آشكار شدن كميت پايگاه اجتماعي آنان را درگير خود كرده است، مساله پذيرش گفتمان و روش سياست ورزي آنها در سطوح بالادستي قدرت باشد. محافظه كاران تندرو به دليل نداشتن جايگاه اجتماعي همواره تلاش كرده اند تا با برهم زدن قواعد عمومي رقابت سياسي، بازي را به نفع خود تمام كنند.

در ماه هاي منتهي به 24 خرداد نيز اين تلاش وجهي پررنگ تر و بارزتر به خود گرفت كه نماد آن را شايد بتوان حوادث 22 بهمن شهر قم معرفي كرد. مجموعه اتفاقات بين انتخابات مجلس نهم تا رياست جمهوري يازدهم دو چيز را نشان مي دهد: يكي اينكه محافظه كاران تندرو بر روش كلاسيك سياست ورزي خود تاكيد دارند و با اطمينان از ثمربخش بودن اين روش در پي تغيير تاكتيك نيستند.

دوم اينكه آنها جريان هاي سنتي اصولگرا را به عنوان رقباي اصلي خود شناسايي كرده بودند و اصلافكر نمي كردند كه امكاني براي بازگشت طيف هاي اصلاح طلب و معتدل به قدرت وجود داشته باشد. 24 خرداد تمام اين زمينه چيني حداقل سه ساله را به باد داد. به عبارتي بعد از آن تندروها ماندند با يكي از ضعيف ترين پايگاه هاي اجتماعي- سياسي در ايران و روشي كه امكان تغييرش با توجه به تربيت گفتماني اين پايه ها در كوتاه مدت امكان ندارد. در اين شرايط به نظر مي رسد تندروها فكر مي كنند كه مي توانند با گروكشي از طريق نفوذ خود در حوزه هاي بالادست قدرت، قسمتي از حاكميت را به سمت خويش برگردانند.

اين اتفاق مشخصا انتخابات مجلس دهم را نشانه رفته است. تندروها اگر در جريان انتخابات سال 96 نيمه دوم بازي با ائتلاف تازه شكل گرفته اعتدال – اصلاحات را ببازند و از فضاي سياسي و قدرت رسمي خارج شوند. از ياد نبريم كه اكنون آنها به واسطه حضور در قدرت رسمي امكان استفاده از برخي تريبون ها را دارند و اين امكان در صورت باخت انتخاباتي آنها محدود مي شود.