برای آن ها که نسبت به محتوایشان مسوولیتی ندارند+فیلم

تدبیر24 : پیش می آید وقت وب گردی به محتواهایی بر می خوریم که نه با حدود دینی نسبتی دارند نه با حدود عرفی و اخلاقی؛ و هنگامی موضوع جالب توجه تر می شود که انتهای صفحه نوشته باشند: "مسوولیت محتوا ها با منتشر کننده ی آن است و پایگاه مسوولیتی نسبت به آن ندارد.(!)"

در میان پایگاه های متعددی که در فضای مجازی خدمات رایگان عرضه می کنند موضوع اشتراک گذاری فایل های ویدیویی چندیست که کاربران زیادی را متوجه خود کرده است. اخیرا یکی از پایگاه های ارائه دهنده ی این خدمات که مشترکان بسیاری هم دارد، با اتخاذ سیاست هایی خارج از چهار چوب و سوال برانگیز، انتقاد های متعددی از کاربرانش را متوجه خود ساخته است، که ویدیوی زیر نمونه ی یکی از آن هاست...

هر چند به روز رسانی این ویدیو در شبکه ی مذکور حمایت بخش قابل توجهی از اعضا را به همراه داشت، اما ایشان با در پیش گرفتن خط مشی ی غیر حرفه ای، پاک کردن صورت مسأله، و اقدام به حذف مکرر ویدیو های انتقادی و نظرات کاربران را در دستور کار خود قرار دادند! هر چند پس از مطالبات اخیر، این روز ها صفحه ی اوّل (پایگاه مذکور) تغییرات معدودی به خود دیده است اما این حرکات تاکتیکی و مقطعی که عموما بعد از چنین انتقاداتی اعمال می شود، به طور قطع اقناع کاربرانی که پیش تر نیز فضاهای مشابه را تجربه کرده اند را به دنبال نخواهد داشت.

القصه، موضوعی که مقصود اصلی این یادداشت متوجه آنست چیزی فراتر از امثال چنین اقدامات نسنجیده و توأم با سخیف شمردن مخاطب از سوی برخی پایگاه های پربازدید است؛ آن چه لازم است سیاست گذاران محیط هایی این چنینی مد نظر داشته باشند آنست که در سال هایی که کشور در حال تجربه ی انتقال بخش عمده ای از امور به بخش خصوصی ست، مدیران این مجموعه ها با اعمال خط مشی هایی متعارض با چهار چوب های قانونی و عرفی وهم چنین دینی (که نمود آن غالبا در قانون و عرف نهفته ست)؛ حُسن اعتماد حاکمیت نسبت به حوزه ی مورد بحث را دچار تزلزل نکنند، چرا که این دست اقدامات طبیعتا بخشی از تبعات خود را در ابتدا متوجه افق های آینده ی همین مراکز و روند کلی تفویض آزادی عمل به این حوزه ها خواهد داشت.

موضوع دیگری که گویا از فرط بدیهی بودن، متأسفانه از دید بعضی دوستان مغفول مانده توجه به این پرسش است که آیا مراکز مذکور در شرایط عدم رضایت کاربران، باز هم دلیلی بر موجودیت خود دارند؟ شاید بررسی چند نمونه از سایت های وطنی و غیر وطنی که پس از نیل به محبوبیت نسبی، در ابتدا دچار غرور، و سپس انقطاع از دریافت مطالبات کاربرانشان، و در نهایت جابه جایی اعضا به مجموعه ای دیگر را در کارنامه ی خود دارند، نشان گرتجربه ای مفید به مدیران این حوزه باشد. (هر چند تفکیک عقیدتی جوامع مجازی که در نهایت منجر به سکولاریزه کردن این محیط ها خواهد شد؛ به این معنی که مثلا کاربران سیاسی جامعه ای جدا داشته باشند، مذهبی ها جدا، هنرمندان جدا، قطعا در دستور کار کاربران نخواهد بود).