چرا به دولت حسن روحانی این‌گونه حمله می‌شود؟

تدبیر24: گروه‌های افراطی می‌خواهند با اخلال در پی‌گیری مطالبات اجتماعی و پرهزینه کردن آن برای ارکان دولت و وزارتخانه‌ها بویژه دو وزارت خانه‌های مهم "علوم، تحقیقات و فناوری" و "فرهنگ و ارشاد اسلامی"، پایگاه اجتماعی دولت را سلب نموده و با ایجاد یاس و ناامیدی در حامیان دولت و مردم، زمینه را برای سلب قدرت از دولت منتخب و یا حداقل خنثی نمودن تصمیمات آن فراهم نموده، بستر اجتماعی را در سال‌های بعد بسوی تحمیل یک دولت همفکر و همسو با خود فراهم نمایند.

دولت دربرابر این هجمه‌ها چه باید بکند؟

دولت روحانی لازم است از تجربه‌های قبلی برخورد اصولگرایان افراطی، درس گیرد. متاسفانه در برهه‌هایی از زمان، صرفا برخورد از روی منطق و مماشات راه به جایی نمی برد. وقتی مخاطب کلام شما خود را به خواب زده است چگونه می‌توان آو را بیدار کرد و وقتی که راه عقل و نقد را بسته است چگونه می‌توان با او از در عقل وارد شد. وقتی هر چیزی جز منفعت شخصی برای برخی ارزش ندارد و منافع ملی را به راحتی حاضرند پای سود تنگ‌نظرانه شخصی فدا نمایند چگونه می‌توان با آنها وارد گفتگو واستدلال شد.

به قول شاعر: نه فضل داری که مدح عالیت کنم/ نه فهم داری که حرف حالیت کنم

دولت یازدهم دوراه پیش رو دارد: یا این که از پی‌گیری مطالبات اجتماعی که در رأی اکثریت مردم خود را نشان داده است کوتاه بیاید و پایگاه اجتماعی خود را از دست دهد که البته این، هدف اصلی تندروهاست و بعید است دولت دراین راه قدم بردارد چراکه این کار نه فقط خیانت به آرای مردم است بلکه به معنای بی‌مسوولیتی به منافع کشور، آینده کشور و نسل‌های آینده خواهد بود. پس زهی خیال باطل که سوداگران قدرت چنین سرانجامی را در سر می‌پرورانند و بعید است که دولت منتخب دست به چنین کاری بزند.

راه دوم این است که دولت بطور سنجیده و منطقی از پس این حملات برآید. ولی سوال این است که دولت دست تنها چه می‌تواند دربرابر این همه هجمه انجام دهد. طیف افراطی هجمه‌کننده، از همه چیز حتی از دین و مقدسات بهره ابزاری می‌گیرد، نه ترس از بی‌منطقی و سخن‌های گزافه دارد و نه ترس از دین و خدا.

آنهایی را که به مردم و افکار عمومی پاسخگو نیستند و دل به دنیا داده‌اند، نه ترس از افکار عمومی است و نه ترس از دین و عقبی. در واقع دولت تدبیر و امید یک راه بیشتر ندارد و آن این که با پافشاری بر پی‌گیری خواسته‌های اجتماعی و سیاسی مردم ذره‌ای از این خواسته‌ها (البته تنها در چارچوب قانون اساسی) کوتاه نیاید و در کنار آن حلقه زیادی از متفکران ودانشگاهیان را نیز فعال نماید. بدون فعال شدن حلقه متفکران و دانشگاهیان، برای دولت سخت است تا به هجمه حمله‌کنندگان پاسخ دهد. وقتی که افراطگرایان در پی‌گیری مطالبات نامشروع و فاقد پشتوانه مردمی، لحظه‌ای درنگ نمی‌کنند دولت می‌بایست در پی‌گیری مطالبات مشروع مردم، از تمام ابزارهای قانونی بهره گیرد. یک سازماندهی فکری بطور سیستمی در گستره محافل علمی و فکری کشور لازم است انجام گرد. همین طور مطالبات اجتماعی با وسعت بخشیدن و عمق بخشیدن به احزاب قانونی کشور لازم است پی گیری گردد. در چنین صورتی بار سنگین پاسخگویی از دوش دولت برداشته خواهد شد.

•  شهروز ابراهیمی  استادیار روابط بین الملل دانشگاه اصفهان