حال و روز این روزهای بغداد

تدبیر24: انفجار خودروهای بمب گذاری شده و تروریست های انتحاری حدیث تکراری بغداد است، اما حمله خمپاره ای و انتحاری پنجشنبه شب دو هفته پیش به کاظمین از نوع دیگری بود که اهالی پایتخت عراق را کمی تکان داد.

منطقه 'دجیل' در حدود 40 تا 45 کیلومتری شمال بغداد و 'لطیفیه' در همین حدود در جنوب بغداد نیز دو منطقه ای است که طی دو هفته اخیر صحنه نبردهای سخت میان مدافعان و نیروهای مهاجم داعش بود. داعش تلاش دارد از این دو منطقه خود را هرچه بیشتر به بغداد نزدیک کند.

زندگی با اینحال ادامه دارد. ایست و بازرسی های هر روزه، خودروهای امنیتی و مسلح و صدای انفجارهای بی وقفه به بخشی از زندگی مردم تبدیل شده و یونیفورم نظامی هم به پوشش غالب مردان بدل شده است. کمی که دقت کنی احساس می کنی بغداد شهری است در دل یک پادگان بزرگ نظامی!

بازار شورجه ، بازار مرکزی بغداد، هر روز صبح شاهد جنب وجوش آدم هایی است که بساط خود را کمی زودتر از حجره دارها و بازاری های استخوان دار پهن می کنند و تا ساعت دو و سه بعد از ظهر پای کار می ایستند و غلغله ای بپا می کنند ، بطوری که به سختی می توان از میان ازدحام جمعیت و انبوه خودروهای گرفتار شده در ترافیک این منطقه عبور کرد.

آنها هر روز می آیند، به امید رزق و روزی و تامین معاش و هر شب که به خانه بر می گردند، یعنی هستند و این یعنی ادامه زندگی!

عبدالامیر می گوید، یک روز جمعه وقتی بساط را پهن کردم، هنوز پاکت سیگار را از جیبم درنیاورده بودم که صدای یک انفجار همه چیز را به هم ریخت و روزمان را خراب کرد. جهنمی شده بود. صدای ناله و فریاد و مردمی که هرکدام به سویی می دوید.

او تعبیرجالبی از زندگی در بغداد دارد و می گوید: با این همه خطر مجبوریم هر صبح خانه را ترک کنیم و خروج خانه دست خودمان است، اما برگشت آن با خداست!

حملات تروریستی برای اهالی بغداد عادی شده است ، اما در عین حال عادتی توام با استرس و نگرانی همیشگی ؛ نگرانی پدران و مادرانی که تمامی ندارد. مانند خانواده هایی که اوایل بهار امسال فرزندان نوجوان خود را برای خدمت در ارتش به مقصد پایگاه اسپایکر در استان صلاح الدین بدرقه کردند و حالا هر هفته یکبار عکس های عزیزانشان را به دست می گیرند و در مقابل نهادهای دولتی تجمع می کنند تا شاید اثری از فرزندانشان بیابند؛ آنها که غیرمسلح بودند، خرداد ماه امسال توسط قصابان داعش تیرباران شدند.

حالا هم چند روزی است که با اعلام کشتار حدود 400 نظامی محاصره شده در صقلاویه توسط داعش، آن هم با گاز کلر، عده ای دیگر از خانواده ها به جمع خانواده های اسپایکر اضافه شده اند. گفته می شود تعدادی از این محاصره شدگان توانسته اند فرار کنند، اما هنوز هیچ خبری از آنان دردست نیست.

در عراق انگار بین پایگاه آموزشی و مدرسه یا بازار با صحنه نبرد تفاوتی وجود ندارد. پدران و مادران حتی برای راهی کردن فرزندان به مدرسه هم دلهره و دلواپسی دارند. ابوفاضل یک شهروند عراقی می گوید : نه می توانیم نگران نباشیم و نه می توان بچه ها را برای در امان ماندن از خطرات تروریستی و ناامنی ها درخانه حبس کرد!

او می گوید، بچه ها در عراق، از این ناامنی ها صدمات روحی زیادی می بینند که متاسفانه به آن اهمیتی داده نمی شود. همچنین دچار عقب ماندگی های درسی هم هستند. امسال نیز ماههای پایانی و فصل امتحانات را از دست دادند و فعلا هم در سال جدید تحصیلی برای یک ماه باید در خانه بمانند.

از آنجا که بیشتر مدارس بغداد و شهرهای جنوبی عراق به محل اسکان آوارگان مناطق شمال تبدیل شده، دولت مهرماه را تعطیل اعلام کرده است. دانش آموزان مناطق شمالی هم که اساسا تکلیف ندارند و معلوم نیست سرنوشت درس و مشقشان چه خواهد شد؟

ناآرامی ها در بغداد، بر رفتار آدم ها ، بویژه جوان ترها نیز اثر خود را گذاشته است. باید کمی حق بدهیم که جوان های این شهر به دلیل تاریک بودن چشم انداز آینده شان کمی بدبین، عصبی و تندخو باشند. به عنوان مثال عبدالقادر راننده حدودا 21-22 ساله تاکسی بغداد در حین رانندگی دستش بصورت مستمر روی بوق است و هرازگاهی با عصبانیت به رانندگان خودروهایی که از کنارشان می گذرد، نگاه غضبناک می کند.

با همه دعوا دارد و با هیجان زیاد رانندگی می کند. وقتی هم می گویی کمی آرام باش، می گوید: چگونه ؟ بخاطر امنیتش یا بخاطر آینده ام که هیچ در آن نمی بینم.

بعد که سر صحبت باز می شود، به انفجار چند روز پیش در کراده ، منطقه مرکزی و تجاری بغداد اشاره می کند که آن روز با خودرو منفجر شده تنها چند خودرو فاصله داشت و شاهد مرگ تعدادی از همشهریانش بود.

بغداد برغم همه تدابیر امنیتی و حضور گسترده نظامیان همچنان در بیم از یک جنگ داخلی نیز بسر می برد. جریان های تندرو و افراطی تلاش دارند با سوار شدن بر موج احساسات مذهبی مردم، یک جنگ تمام عیار همانند سالهای 2005 تا 2009 براه بیاندازند.

حمله خمپاره ای و انفجارهای زنجیره ای اخیر به کاظمین با همین هدف انجام گرفت و یک باردیگر خاطرات تلخ سالهای 2005 تا 2009 را برای مردم پایتخت عراق زنده کرد. 24 نفر از شهروندان بغداد در آن شب شهید شدند ، آن هم در منطقه ای که هر روزه هزاران زائر عراقی و خارجی برای زیارت امامین کاظمین (ع) به آنجا سفر می کنند.

ارم نیوز یک سایت عراقی در گزارشی در خصوص این واقعه با چند تن از اهالی منطقه گفت وگو کرده که در آن نگرانی از بازگشت منازعات فرقه ای احساس می شود.

یکی از آنها محمد حسین 47 ساله از ساکنان کاظمین است که گفته این هجوم بزرگ به کاظمین یک هدف روشن دارد و آن شعله ور کردن دوباره فتنه مذهبی است. در شهری که در آن پیروان مذاهب، ادیان و نیز اقوام مختلف زندگی می کنند.

وی اعتقاد دارد که انتخاب کاظمین برای حمله ، به منظور تحریک احساسات فرقه ای و ایجاد جنگ داخلی بوده است.

نضال محمد دیگر ساکن منطقه کاظمین هم گفت: وقتی آتش داعش به کاظمین می رسد یعنی یک شکست امنیتی در کارنامه نیروهای نظامی است و احتمال جنگ طایفی و فرقه ای را نشان می دهد.

به هرحال حال این روزهای بغداد خیلی خوب نیست. مردم هر روز در انتظار تحولی هستند که نمی دانند امیدبخش خواهد بود یا روزهای بدتری را به همراه خواهد داشت. حتی امیدی به عملیات ائتلاف بین المللی ضد داعش ندارند، چه آنکه اعتقاد دارند این ائتلاف با این کشورها ، بویژه عربستان ، ترکیه ، قطر و اردن و ... که از حامیان اصلی داعش بوده اند، اگر توطئه ای درکارش نباشد، سودی برایشان نخواهد داشت.

ابو فاضل می گوید: تنها امید مردم به مقاومت فرزندان داوطلبشان است که در تشکل های نیروهای مردمی سازماندهی شده و در حال نبرد با داعش هستند. مردم امید دارند که این نیروها بتوانند ریشه تروریسم و افراط گرایان را بطور کامل بزنند، البته آن هم به نظر نمی رسد به این زودی ها عملی شود.