اهمیت سومین سفر به نیویورک

تدبیر24: الهه کولایی -در آستانه اجلاس سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد و احتمال سومین سفر رئیس‌جمهور کشورمان به نیویورک باید اذعان داشت؛ باتوجه به مباحثی که در سفرهای پیشین مطرح شده است به ویژه ایده «جهان بدون خشونت» که نیاز واقعی منطقه و جهان امروز است می‌توان انتظار داشت دیدگاه‌ها و ایده‌های حجت‌الاسلام روحانی در سومین نشستی که قرار است در آن شرکت کند همچنان با توجه و اقبال جهانی رو‌به‌رو شود. از آنجا که ایران در منطقه‌ای بسیار پر تنش و در عین حال پراهمیت قرار گرفته است نقطه‌نظرها و دیدگاه‌های آن برای کشورهای منطقه و جهان به ویژه قدرت‌های بین‌المللی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. اما مهم آن است که این دیدگاه‌ها هم در سطح داخلی و هم در سطح بین المللی بتواند به عرصه عمل راه پیدا کند. همانطور که ایده «گفت‌و‌گوی تمدن‌ها»ی رئیس دولت اصلاحات با استقبال جهانی در سال2001 روبه‌رو شد باید گفت طرح‌ها و ایده‌های انسانی جمهوری اسلامی همواره با اقبال جهانی رو‌به‌رو بوده و به نظر می‌رسد این راهی است که همچنان فراروی کشور گشوده است.چندان غریب نیست که حضور نمایندگان به ویژه سران مختلف کشورهای جهان در مجمع عمومی سازمان ملل فرصتی است تا جمهوری اسلامی ایران بتواند دیدگاه‌ها و نقطه‌نظرات خود را در مورد مسائل مهم بین‌المللی و منطقه‌ای مطرح سازد و از این مسیر تاثیر و نقش خود را در گسترش ارزش‌ها و هنجارهای بشری در جهان به پیش ببرد. نکته دیگری که می‌تواند سومین سفر حسن روحانی را متمایز نماید و اهمیتی مضاعف به آن ببخشد موضوع اولین رویارویی روسای کشورها بعد از مهم‌ترین توافق بین‌المللی میان ایران و شش قدرت جهانی است. به عبارت دیگر اهمیت حضور نمایندگان کشورهای مختلف در سازمان ملل متحد از زاویه تاکید بنیانگذاران این سازمان و هواداران آن و تصریح بر ابزار سیاسی برای حل و فصل منازعات و اختلافات بین‌المللی است. قطعا دستیابی به توافق هسته‌ای تجربه‌ای موفق در عملی ساختن این ایده است که اختلافات جهانی را می‌توان با شیوه‌های کم‌هزینه‌تر حل و فصل کرد و در واقع به جای اقدام نظامی و رفتارهای خشونت‌آمیز با گفت‌و‌گو‌های دامنه‌دار بر پایه صبر و حوصله برای حل و فصل اختلافات گام برداشت. در شرایطی که برجام شکل گرفته است، حضور ایران و نمایندگان قدرت‌های جهانی در نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در واقع شاهدی مثال زدنی از موفقیت این رویکرد در عرصه بین‌المللی را به نمایش می‌گذارد که از یک سو استحکام دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران و از سوی دیگر تقویت این رویکر از سوی قدرت‌های جهانی به ویژه آمریکا را با توجه به مناسبات درونی آن، می‌تواند به دنبال داشته باشد. چنانچه قدرت‌های جهانی این رویکرد را تقویت نمایند و کشورهای دیگر را ترغیب کنند تا با توسل به این روش بتوانند رابطه خود با دیگر کشورها را بهبود ببخشند بی‌تردید می‌توان از پرداختن به شیوه‌های خشونت‌آمیز و پرهزینه که مصائب و آلام گسترده‌ای را برای جوامع بشری را به دنبال دارد دوری کرد.