ميراث تهران را نابود نكنيم!

معمولا هرآنچه از ديرباز و دوران هاي گذشته براي دنياي امروز ما به ارث رسيده و به جاي مانده، داراي ارزش و غناي معنوي مي‌باشد، چون ميراث‌ گذشتگان هيچ وقت با معيارهاي مادي قابل جايگزيني نيست. يكي از اين ميراث‌هاي دست نيافتني، محيط زيست، جنگلها و درختاني هستند كه عمرشان به بيش از چند قرن مي رسد و ما بدون توجه به غيرقابل بازگشت بودن اين ميراث گرانبها به نابودي آن اصرار داريم و هيچ توجهي به هشدارها و نگراني‌هاي دلسوزان اين عرصه نمي كنيم.
يكي از ميراث‌هاي گرانبهاي شهرتهران كه به ثبت ملي هم رسيده درختان چنار خيابان وليعصر(عج) مي باشد كه درطي اين چندسال هيچ نهاد مسئولي در صدور دستور قطع آنها ابايي نداشته اند.
در سال 1309 مجلس شوراي ملي قانوني را براي ساخت و گسترش خيابان‌هاي تهران تصويب کرد و پس از آن گام‌هاي ساخت خيابان وليعصر آغاز و براي نخستين بار اين خيابان قيرريزي شد. بيش از 80 سال است كه اين خيابان به طور رسمي در دل تهران شكل گرفته و درختان آن عمري چندصد ساله دارند. بحث تنها برسر خيابان وليعصرنيست؛ بلكه هردرختي كه درهرنقطه از پايتخت قطع شود، ميراثي از ثروت هاي ملي اين شهر كاسته مي شود.
بحث برسراين موضوع است كه چرا دستگاه هاي دولتي و نهادهاي شهري بدون توجه به اين كه اين ميراث ملي و دست نيافتني متعلق به مردم ايران مي باشد، صرفاً با تشخيص خود و يا سفارش ديگرنهادها اقدام به نابودي آنها مي كنند. جداي از اين، تفاوت و تبعيض درنحوه عمل درنمونه‌هاي مشابه و برخورد با مردم از ديگر معضلاتي است كه موجب نگراني شده است. به عنوان نمونه قطع چنارهاي وليعصر، تصرف و تخريب مراتع، نابودي جنگل‌ها به بهانه جاده كشي و شهرك سازي، و... توسط نهادهاي دولتي و نظامي بدون هيچ اعتراض و پرداخت خسارت صورت مي گيرد، اما درمقابل شهروندي كه قصد ساختن ملك شخصي خود را دارد بايد به سبب قطع تك درخت باغچه منزلش چند ميليون تومان جريمه پرداخت نمايد! آيا نحوه مديريت غلط و تبعيض غلط تر از آن جاي شكوه و شكايت ندارد؟!
در سالهاي 1326 - 1325 دولت قوام السلطنه بنا را بر آن گذارده بود که در ضلع راست خيابان وليعصر بين سه راه عباس آباد تا ميدان ونک را به جنگل مصنوعي بزرگي که هواي شهر را تلطيف نمايد تبديل کند. مرحوم مهندس کريم ساعي که از استادان و متخصص جنگلکاري بود اجراي اين پروژه مهم را عهده دار شد اما به سبب نبود بودجه اين طرح منتفي شد و تنها پارکي بزرگ و مهندسي شده به نام ساعي که امروز باقي و برقرار است از آن طرح به جاي مانده كه جزء ميراث ملي كشور محسوب مي شود. طرح اين مطلب به سبب توجه و اهميت نقش مراتع و درختكاري در حفظ سلامت و صلابت مردم و شهربود كه از ديرباز لزوم پرداختن به آن مورد نظر بوده است. امروز اگر مشاهده مي‌كنيم كه مراتع طبيعي و جنگل‌هاي كوچك تهران بدون توجه به اهميت و ارزش آنها و به بهانه ساخت ادارات دولتي ونظامي، بهانه‌هايي همچون مشكلات برق رساني، خطر شكستگي، سد معبر بودن، اتوبان كشي و... از بين مي روند، حاصل بي توجهي و عدم پاسخگويي مسولان مربوطه در مقابل مردم مي باشد.
اگر رويه پاسخگويي دربين مسولان مانهادينه مي شد و برحق وحقوق عمومي مردم توجه مي‌كردند شايد ماهم مي توانستيم همچون حاميان محيط زيست پارك گزي تركيه مانع از قطع و تخريب درختان در جاي جاي شهرو كشورمان شويم!.
منبع آفرینش