آدرس بده آقای معروف!

این روزنامه نوشت: «فكر كنم آقايون كار(نا)شناس نمي‌تونن علاقه خودشونو به ميكروفون پنهان كنن. فقط خواستم به دوستاني كه راجع به اخلاق تو ورزش صحبت مي‌كنن، اعلام كنم كه واليبال نيازي به معلم اخلاقي كه شما باشي نداره. حرفاي خيلي زيادي هست كه اگر زده بشه، حتي نمي‌تونين سرتونو بلند كنيد. اگر دنبال چيزي هستيد و جراتشو داريد (البته كه نداريد) به جاي صحبت تو رسانه‌ها رو در رو حرف بزنيد تا جواب بشنويد و قضاوت مردم رو ببينيد.»

این‌ها جدیدترین بیانات سعید معروف است؛ کاپیتان تیم ملی والیبال که این گونه مبارز طلبیده است. معلوم نیست می‌گوید منتقدان بیایند برای دعوا یا خواسته رودرروی‌شان بنشیند و پرسش و پاسخ کنند؛ بازیکنی که اگر چه از نظر فنی خیلی خوب است اما در همه این سال‌ها با رفتارهایش باعث شده انتقادها از والیبال ملی زیاد شود. او در حالی این طور خط و نشان کشیده که در ۳ یا ۴ سال گذشته اصلا کسی یادش نیست در جلسه‌ای رسانه‌ای حاضر شده باشد. چه ایرادی دارد؟ اگر فکر می‌کند حرفی برای گفتن دارد، پس چرا درمی‌رود؟ بیاید و بنشیند و رودررو بحث کند. حالا اگر یک مجری در برنامه رادیویی انتقادی کرده، درباره بازیکن‌سالاری در تیم ملی والیبال، این حرف که فقط برای علی شاکری نیست. مگر دکتر خسرو ابراهیم، عضو هیات‌رئیسه فدراسیون والیبال همین حرف‌ها را نمی‌زند؟ مگر بقیه اهالی والیبال، همه آنهایی که سال‌ها قبل از شما تا سکوی آسیایی هم پیش رفتند - از این حرف‌ها نمی‌زنند؟

چرا از اینستاگرامت تهدید می‌کنی؟ اگر منظورت نشستن در فضای رسانه‌ای است که دوستان عزیزتان در فدراسیون والیبال یک نشست بگذارند و با منتقدانت رودررو بنشین! اگر منظورت دعوا و شاخ به شاخ شدن است که دیگر نیازی به قضاوت مردم ندارد. احتمالا باید جایش را برای منتقدانی که می‌گویی پیامک کنی و منتظرشان بمانی.

آقای معروف عزیز! مشکل این است که شما ستاره شدی اما فراموش می‌کنی که برای مشهور و محبوب ماندن، نیاز داری که این برتری‌ات نسبت به هم‌نسلانت را با رفتارت نشان دهی. یک روز سر پاداش به مقامات دولتی می‌پری. روزی دیگر رژه المپیک را به بهانه‌ای واهی تحریم می‌کنی. بار بعد رفتار پرخاشگرانه‌ات با بازیکنان و مربیان و داوران حریف کار را به جایی می‌رساند که ۴ بازیکن کوچک‌تر تیم هم به خودشان اجازه بدهند هر چه دلشان می‌خواهد به یکی مثل خولیو ولاسکو بگویند و در ازای همه این رفتارها فدراسیون والیبال تمام‌قد پشتت می‌ایستد.

متاسفانه این رفتارها، این ادبیات طلبکارانه و تهاجمی و این که هیچکسی انگار در آن فدراسیون نیست که احضارت کند بگوید با خودت چند چندی، می‌شود معنای بازیکن‌سالاری. حالا می‌توانی پشت هواداران قابل احترامت که احتمالا بیشترشان طیف جوان هستند پنهان شوی و هر چه دلت خواست شاخ و شانه بکشی، اما اگر واقعا حرفی داری و می‌توانی برایش استدلال منطقی بیاوری، بسم‌الله! هر کجا که بگویی قطعا همه آن منتقدان می‌آیند و حرف‌های‌شان را هم می‌زنند. آن وقت مشخص می‌شود این همه مربی ملی آیا ریگی به کفش دارند که از تو ایراد می‌گیرند؟»