منصور اوجی و آموخته هایش

به گزارش تدبیر24 این شاعر در زادروز 76سالگی‌اش در گفت‌وگو با ایسنا، گفت: من در خانواده‌ای اهل شعر به دنیا آمدم و خیلی زود با شعر کلاسیک آشنا شدم. در دوره دبیرستان هم با خواندن «زمستان» اخوان ثالث و «هوای تازه» شاملو با شعر نیمایی و شعر سپید آشنا شدم. در اولین کتابم تحت تاثیر اخوان، فروغ و شاملو بودم، اما به مرور به زبان خودم رسیدم و زبانم شسته و رفته شد.

او افزود: شعر من مخصوص خودم است و کوتاه است. من خیلی زود خیام را کشف کردم و اولین شعرهایم رباعی بود. رباعی گفتن باعث شد شعر کوتاه را اساس کارم قرار دهم. این روزها خیلی‌ها هایکو می‌سرایند، اما هایکو شعر وارداتی است. خیلی‌ها هم رباعی می‌گویند، اما من رباعی‌هایم را در گذشته‌های دور گفته‌ام. شعر من لحظه‌یی نیست؛ شعری است سه، چهار یا پنج‌سطری. از نظر مضمون هم من درباره شیراز، شعر، عشق، مرگ و... شعر گفته‌ام و این‌ها بن‌مایه‌های کارهایم هستند.

اوجی همچنین عنوان کرد: من در زندگی از دو نفر الگو گرفته‌ام؛ یکی دکتر محمود هومن که استاد فلسفه‌ام در دوران دانشجویی بود. او در هنگام به پایان رسیدن تحصیلاتمان به ما گفت، از بین شما در آینده کسانی هستند که آدم‌های بزرگی می‌شوند. برای بزرگ شدن پرچم کسی را پایین نیاورید، تلاش کنید آرام‌آرام پرچم خودتان را بالا ببرید تا دیگران به تماشای پرچم شما بیایند. صحبت‌های این استاد در زندگی سرمشق من بوده و کسی وجود ندارد که من از او بد گفته باشم.

این شاعر ادامه داد: الگوی دیگرم زنده‌یاد سیمین دانشور بود که کاری با نیمه خالی لیوان دیگران نداشت و همیشه نیمه پر دیگران را می‌دید. من هم همیشه با خوش‌بینی زندگی می‌کنم و شعرهایم سرشار از زندگی است. در عین حال از مرگ هم نوشته‌ام؛ چون از زمان مرگ مادرم با این مفهوم آشنا شده‌ام و سالی نبوده که با مرگ دست و پنجه نرم نکرده باشم.

او سپس گفت: من 50 سال درس داده‌ام، الآن هم بازنشسته شده‌ام و تمام وقتم را به ادبیات اختصاص داده‌ام. اهل هیچ گروه و دسته‌ای نیستم، اهل دود و دم هم نیستم. ضمن این‌که دو چیز ندارم؛ یکی موبایل و دیگری اتومبیل. این دو را ندارم و نمی‌خواهم داشته باشم. من پیاده می‌روم به کشف شعر. آن‌قدر شعر در کوچه‌ها ریخته که کافی است به اجتماع بروید. نمی‌خواهد در خانه بنشینید و برای شعر گفتن تلاش کنید.

به گزارش ایسنا، منصور اوجی نهم آذرماه 1316 در شیراز به دنیا آمده است. از او تا کنون 27 دفتر شعر منتشر شده که «باغ شب» (1344)، «شهر خسته» (1346)، «خواب و درخت» (1349)، «تنهایی زمین» (1349)، «این سوسن است که می‌خواند» (1350)، «صدای همیشه» (1357)، «شعرهایی به کوتاهی عمر» (1358)، «کوتاه مثل آه» (1368)، «مرا بشنوید» (1371)، «شعرهای مصری» (1387)، «سوره‌های زمینی» (1387)، «شاخه‌ای از ماه» (1379)، «دفتر میوه‌ها» (1379)، «باغ و جهان مردگان» (1382)، «شعر چیزی است شبیه گرگ» (1382)، «از وطن» (1389) و «در وقت حضور مرگ» (1389) از آن جمله‌اند.

در یک سال گذشته نیز پنج کتاب از اوجی منتشر شده است. این کتاب‌ها عبارت‌اند از: «حیرانی‌ها» (فصل پنجم)، «در چهره غروب» (ثالث)، «دهان تسلی» (ابتکار نو)، «گزینه اشعار» (مروارید) و «گنجشک‌ها و کلاغ‌ها» (روشن‌مهر). او در حال حاضر کتاب «دفتر گمشده» را زیر چاپ دارد که سال‌ها پیش و پس از کتاب «کوتاه مثل آه» آن را با عنوان «مرا بشنوید» به یک ناشر سپرده، اما با ورشکسته شدن ناشر، آن کتاب گم شده است. اوجی حالا با پیدا شدن آن شعرها، آن‌ها را به همراه 20 شعر جدید برای انتشار آماده کرده که قرار است از سوی انتشارات فصل پنجم منتشر شود.

از منصور اوجی همچنین ترجمه کتاب‌های «سنگ‌ها و علف‌ها» (گزیده شعر جهان از چین تا امریکا) و «بر تیغه لبخند» اثر اریش فرید، شاعر اتریشی (کار مشترک منصور اوجی و خسرو ناقد) منتشر شده است. این شاعر اثری هم با عنوان «سفر سبز» منتشر کرده که درباره آثار و شخصیت چهره‌های مطرح ادبیات از جمله احمد شاملو، فروغ فرخزاد، مهدی اخوان ثالث، سیمین دانشور، سیمین بهبهانی و سیروس طاهباز است. در این کتاب همچنین مصاحبه‌هایی با منصور اوجی و دو سفرنامه از سفرهای او به رضاییه و مشهد درج شده است.

این شاعر چندین‌بار در جایزه‌های مختلف ادبی برگزیده شده است. اوجی در شب‌های شعر خوشه در سال 1347 و شب‌های ده‌گانه شعر کانون نویسندگان ایران در سال 1356 نیز حضور داشته است. در سال 1384 هم به همراه یدالله رویایی، محمدعلی سپانلو، حسن صفدری و گراناز موسوی برای شعرخوانی در پنج شهر فرانسه، به این کشور سفر کرده است. برخی شعرهای اوجی به زبان‌های انگلیسی، فرانسه، آلمانی، ایتالیایی، ترکی و ارمنی ترجمه شده‌اند.