دیندارترین رفیق روزنامه‌نگارمان رفت

حتما بسیاری از دوستان شهادت می دهند که در بین همکاران و همصنفان ما، کمتر آدمی به تقید او به شرع بود. عاشق تماشای نمازخواندن‌هایش بودم. آرام، متین، خاضع، خاشع و...

رضا از معدود آدم هایی بود که حتی وقتی کاملا جدی با عقیده و روش و ایده ات مخالف بود و مخالفتش را با شدت و حدت بیان می کرد، ذره ای کینه و خشم به دلت نمی نشست. این را بارها به خودش هم گفته بودم  و او با لبخند از کنارش می گذشت.

بسیار اهل مدارا بود. وقتی عصبانی می شد تصمیم نمی گرفت. هر چند صورتش سرخ می شد و چشم هایش دو دو می زد اما زبانش در کام می ماند و سخن تلخی نمی راند.

همیشه برای توسل و روضه و هیات و عزاداری پایه بود و خانه خودش هم گاه حسینیه می شد. در سفر و حضر اخلاصش نسبت به اهل بیت را مکرر حس کرده بودم.

اعتراف می کنم در سوگ نزدیک ترین بستگانم توانستم جلوی اشکم را بگیرم اما در سوگ رضا نشد که نشد.

سفرت به بارگاه رفیق اعلی خوش باشد، رفیق!»