یک قدم تا ثریا

امروز جمهوری اسلامی ایران 36 ساله، به جایگاهی دست یافته است که شاید بسیاری از کشورهایی که ادعای پیشرفت و جهان اولی بودن، دارند هنوز فاصله بسیاری تا رسیدن به آن جایگاه داشته باشند.

ایران طی 36 سال گذشته با وجود تمام تحریم ها، توطئه ها و تهدیدها، توانسته است، جایگاهی رفیع در عرصه علمی را برای خود به ثبت برساند و جزو معدود کشورهای دارای فناوری بومی فضایی باشد.

فناوری بومی فضایی که به دستان توانمند جوانان این مرز و بوم برای کشور و ملت ایران حاصل شد و هیچ قدرتی نمی تواند ادعای شراکت در آن را داشته باشد.

جوانان ایرانی دیروز ماهواره های نوید و امید را به فضا پرتاب کردند و در مدار زمین قرار دادند و امروز میمون به عنوان موجود زنده را در در سفینه قرار می دهند، به فضا پرتاب می کنند و سالم به زمین باز می گردانند تا نشان دهند ایرانیان امروز نیز همچون گذشته می توانند در مرزهای انحصاری دانش پیشتاز باشند.

فناوری فضایی دانشی بسیار پیچیده است که تا کنون تعداد معدودی از کشورها، توان و قدرت دستیابی به آن را یافته اند.

اما فناوری فضایی که نیازمند دانش و ثروتی بسیار کلان است، یک سو و حفظ استقلال در تمام عملیات اجرایی آن بدون بهره گیری از کوچکترین کمک دانشمندان خارجی یک طرف ماجرا است.

تا پیش از پرتاب ماهواره های مخابراتی از سکوهای داخلی در ایران، اغلب کشورهایی که قصد پرتاب ماهواره، موشک و موجود زنده به فضا را داشتند، مجبور به استفاده از معدود سکوهای پرتابی بودند که در دنیا وجود داشت و همین موضوع استقلال علمی آنان را زیر سوال می برد.

اما امروز ایران به جایی رسیده است که در کنار حفظ استقلال علمی، تمام امکانات و زیر ساخت های مورد نیاز برای پیشرفت در عرصه فناوری فضایی را با موفقیت تمام در داخل کشور با دانش بومی تولید و راه اندازی می کند.

موجود زنده به فضا می فرستد و موجب می شود تا جهانیان با مشاهده استمرار نفس های میمون ایرانی، با وجود سفر به فضا و بازگشت به زمین، انگشت حیرت به دهان ببرند و در کار دانشمندان پر شور و انگیزه ایرانی متحیر بمانند.

فناوری فضایی در ایران، دانشی جدید محسوب نمی شود و می توان نخستین آثار و کتب منتشر شده در این حوزه را از میان آثار نوشته شده توسط دانشمندان ایرانی در دور و نزدیک یافت و مطالعه کرد.

ایران با ساخت موشک بالستیک شهاب چهار توانست در ردیف 43 کشور دارای ماهواره در فضا قرار بگیرد اما دیری نپایید که به سرعت با ساخت و ارسال موشک فضایی کاوشگر 1 نام خود را در میان 9 کشور دارای توانمندی پرتاب ماهواره به ثبت رساند.

اما تمام ماجرا به همین جا ختم نمی شد و جوانان دانشمندان ایرانی که تشنه علم اندوزی بودند به سرعت این مسیر پر پیچ و خم را طی کردند و سال 87، در حالی که چشم تمام علاقه مندان به فضا آسمان را می کاوید، مشاهده کرد که دست توانای این جوانان توانست با پرتاب موشک ˈسفیر 2ˈ، نخستین ماهواره ایرانی را با عنوان ˈامیدˈ در مدار زمین قرار دهد و شادی ملت را در روزهای شیرین و خاطره انگیز دهه مبارک فجر تا آنجا ببرد که اشک شوق در گوشه چشم ایرانیان حلقه زند.

مصباح، زهره، سینا، رصد، ظفر، فجر، امیرکبیر، امید، طلوع، ماهواره برهای سیمرغ، سفیر، سفیرامید، کاوشگر 1 و 2 یک پس از دیگری به فضا پرتاب شدند و نام بلند آوازه ایران را بار دیگر در عرصه فناوری فضایی درخشان ساختند.

ایرانیان طی این 36 سال ثابت کرده اند که مردانی خستگی ناپذیر دارند و زنانی صبور و این موضوع در عرصه های مختلف به ویژه در جبهه علمی برای همگان مشهود بوده و هست.

دیروز در جبهه جنگ حاضر شدند و امروز سلاح ها را بر زمین گذاشتند و راه علمی را برای مبارزه با جهل و وابستگی طی کردند تا نشان دهند ایرانی اگر بخواهد به دانشی که در ستاره ثریا است نیز می تواند دست یابد.

موفقیت دانشمندان ایرانی در عرصه های مختلف علمی ادامه دارد و خبرهای خوش دستیابی به دانش بومی تولید نانو داروها، فناوری هسته ای، بیوتکنولوژی و فناوری فضایی به فضل الهی تا سالهای سال ادامه خواهد داشت.

این مسیر برای دانشمندان ایران، تمام نشده است و هنوز ادامه دارد.

مینا افشاری