ضرورت حمایت از دولت

تدبیر24: نویسنده می افزاید: فرآیند تدبیر و امید دو ساحت را در بر می گیرد. ساحت نخست، باز گذاشتن میدان اندیشه ورزی برای برنامه ریزی و تصمیم گیری عقلانی است. برای تحقق تدبیر جامع و البته قابل اجرا، تضارب آراء و تحمل نظرهای مخالف نیاز ضروری است. جامعه و دولتی آنگاه صاحب «تدبیر» می گردد که دو شاخص در آن دیده شود، اول، نخبگان آن جامعه، ترس از ارائه اندیشه خود نداشته باشند و نقد تفکر دچار سیاست زدگی یا صلابت مجازات امنیتی نگردد. دوم، ابزارهای ارتباط عمومی و رسانه ای در حیطه جزمیت های سیاسی نباشند و تا مرز تکفیر اندیشه مخالف نتازند.

«تدبیر» امری سیال است و حیات آن به آزاد اندیشی نخبگان وابسته است. هر جا که تدبیر باشد امید نیز می آید و ناامیدی نخبگان از تدبیر، جامعه را ناامید می سازد. همین معادله، معادله روابط نخبگان با دولت و مردم است که در جامعه شناسی سیاسی می گویند، دولتی که حمایت نخبگان رانداشته باشد، دولت موفقی نخواهد بود.

ساحت دوم، در گستره امور کلان در مدیریت کشور اعم از اقتصاد، سیاست (داخلی و خارجی)، فرهنگ و هنر و تمامی مسایل اجتماعی، نیاز به «تدبیر» است که با دو اصل برنامه ریزی و مدیریت همه دولت ها فعالیت های خود را تنظیم می کنند. در بسیاری از کشورها نقد دولت ها بر مدار نقد برنامه ریزی ها و چگونگی مدیریت آنان می چرخد. ادبیات تدبیر، ادبیات پرخاشگرانه و شخص محور نیست. با «مجیز گویی» و یا «مچ گیری» فاصله بسیار دارد و همواره از مسیر «نقد سالم» جامعه و دولت را امیدوار و شاداب نگه می دارد.

حمایت از دولت را همه قبول دارند و مخالف یا موافق خود را حامی دولت نشان می دهند. پرسش این است که چرا همچنان دولت خود را نیازمند حمایت می داند و دکتر روحانی در اغلب سخنرانی های خود از همه می خواهد که از دولت حمایت کنند؟ نگاه به بستر عمومی کنش ها و واکنش ها در مجامع گوناگون نشان می دهد که خطوط برجسته در راستای ترمیم کشوری ویران و نقد منفی از دولت است و البته ادعای حمایت از دولت با ارائه انبوهی از نقد منفی یا دروغ گویی است یا سیاست بازی! در جامعه ای که نخبگان آن سکوت یا بی تفاوتی را ترجیح دهند و بگویند «سری که درد نمی کند دستمال مبند» در جامعه ای که اخبار منفی، خبر داغ خوانده شود و مدار مطبوعات و رسانه ملی بر پخش و تفسیر اخبار منفی می چرخد، در شرایطی که «اختلاس»، «فساد»، «دزدی»، «چپاول ثروت ملی»، «قتل»، «غارت»، «سوء استفاده از قدرت»، «ورشکستگی»، «رکود»، «مرگ تولید»، «ضرر و زیان های تحریم»، «سقوط قیمت نفت»، «صعود قیمت دلار»، «رونق دلالی و زمین خواری»، «سانسور»، «ممیزی»،

«پول شویی»، «اسیدپاشی»، «سقوط امنیت عمومی» و... چرخه خبری و نگارش مطبوعات و گزارش های رسانه ملی و دهها «سایت» و بنگاه های خبری را شکل می دهد، حمایت از دولت شعار و شعارزدگی بیش نخواهد بود.

نگارنده اغلب جلسات عمومی مجلس را از رادیو گوش می کنم. سخنرانی اغلب نمایندگان مجلس بر مدار برجسته سازی کمبودها و ناامیدی جامعه است هر شنونده ای که این «نطق ها» از سوی نمایندگان مردم را گوش کند، اگر بر حال و احوال کشور خود نگرید و تأسف نخورد و از دولت بیزار نگردد، جای پرسش و سؤال دارد! آیا نمایندگان در مجلس خودبخشی از دولت نیستند که گمان می برند برای مقبولیت مردمی باید تا آنجا که می توانند، کشور را ویرانه و دولت را فاقد برنامه و قدرت اجرایی نشان دهند!؟ آیا چنین روش و به کارگیری چنین ادبیاتی حمایت از دولت است؟ و می توان آنرا نقد سالم و دلسوزانه نامید که موجب رشد تدبیر و امید می گردد و کشور را بر مدار «اعتدال» می آورد؟

حمایت از دولت تنها در ارائه گزارش یا عناوین فعالیت های مثبت آن نیست، حمایت از دولت با شاخص «همدلی» و «همراهی»، نقد اشتباه ها، کمبودها و خسارت های گذشته و پذیرش راهکارهای تصحیح آن به دست می آید. حمایت از دولت نیازمند زمان شناسی و حضور نخبگان فکری در صحنه نظر پردازی ها است. سیاست زدگی و تلاش برای تثبیت جزمیت های تشکیلاتی گروهی و باندی در یک کلام «تفرقه» آفت حمایت از دولت است؛ دولتی که هر بار تکرار می کند که «دولتی حزبی» نیست و نمی خواهد در حصار عناوین رایج تشکل های سیاسی خود را محبوس کند. در کنار تجدید نظر در مدیریت کلان گذشته، تجدیدنظر در شاخص های حمایت از دولت یازدهم نیز نیاز ضروری امروز ما است.

منبع: اطلاعات