حدود 70 درصد زندانیان از قشر فقیر جامعه هستند

تدبیر24 :نصیری- معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری سال گذشته 250 میلیون و امسال 800 میلیون تومان برای توانمندسازی خانواده های زندانیان بودجه در اختیار ما قرار داده است. تهران بیش از همه جای کشور به کمک نیاز دارد. زیرا اکثرا زندانیان مهاجر و حاشیه نشین هستند.
تجربه بیش از سی سال کار مرتبط با زندانیان و خانواده های آنها در مشاغل مختلف و شهرهای مختلف کشور موجب شده که محسن نصیری به خوبی در جریان مشکلات و نیازهای این قشر از جامعه قرار بگیرد و اطلاعات لازم در زمینه ی اقدامات اجرا شده و مورد نیاز برای آنها را در دست داشته باشد. مدیرعامل انجمن حمایت زندانیان می گوید: « حدود 70 درصد از زندانیان از قشر فقیر جامعه هستند و واقعا خانواده هایشان مستاصل هستند. 110 هزار خانواده زندانی نیازمند داریم.» نصیری خانواده های زندانیان را افراد مظلومی می داند که علیرغم آنکه نقشی در ارتکاب بزه نداشته اند در جامعه به خاطر برچسب هایی که به آنها زنده می شود بصورت مضاعف مجازات می شوند. در ادامه مشروح گفتگو را می خوانید:


پس از پی گیری های انجام شده برای پرداختن به وضعیت خانواده های زندانیان و معدومین در برنامه ششم، در حال حاضر جایگاه آنها در این برنامه به چه صورتی است؟
فعلا منظر هستیم و هیچ اقدامی صورت نگرفته، ما خواسته هایمان را هم به دولت و هم به مجلس داده ایم. ما 4- 5 بند را در رابطه با خانواده زندانیان و معدومین پیشنهاد داده ایم که حداقل از آن ها دو بند در برنامه ششم جای بگیرد.



مشکلات عمده ی این خانواده ها چه چیزهایی هستند؟
آنها هم از جهت فرهنگی و هم از جهت مادی با مشکلات جدی مواجه هستند. دستشان از همه جا کوتاه است، هیچ پناهی ندارند و دولت هم از آنها حمایتی نمی کند. ما تعدادی از آنها را به کمیته امداد امام خمینی معرفی کرده ایم که مستمری بسیار ناچیزی در یافت می کنند که اصلا پاسخگوی ابتدایی ترین نیازهایشان هم نیست. طوری که به ما اعلام شده پرداختی کمیته امداد حدودا از 55 تا 90 هزار تومان در ماه است که به جرات می توان گفت پول خرید نان خانواده را هم تامین نخواهد کرد.
همانطور که خود سازمان زندان ها هم اعلام کرده و ما هم به این نتیجه رسیده ایم، حدود 70 درصد از زندانیان از قشر فقیر جامعه هستند و واقعا خانواده هایشان مستاصل هستند. حدود 110 هزار خانواده زندانی نیازمند داریم. کمیته امداد 32هزار خانواده را تحت پوشش قرار داده آن هم با همان مبلغ کمکی که در واقع هیچ دردی از آنها را دوا نمی کند. علاوه بر این ها آسیب های ناشی از فقر فکری و فرهنگی هم آن ها را تهدید می کند.
25 هزار خانواده هم تحت پوشش انجمن ماست، انجمن ما هم دولتی نیست و از نظر دولت ما یک موسسه عام المنفعه هستیم. بودجه دولتی نداریم و با کمک افراد خیر و نیکو کار اداره می شود. با اینحال پرداختی ما از کمیته امداد بیشتر است و از 120 تا 200 هزار تومان متغیر است. با این اوصاف در بهترین حالت تنها 60 هزار خانواده مورد این حمایت های جزیی واقع می شوند و 40 -50 هزار خانواده دیگر رها شده اند. دولت باید حمایت کند.

تا به حال از جانب معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری با شما همکاری صورت گرفته نشده؟
بله، سال گذشته 250 میلیون تومان برای توانمند سازی از این معاونت دریافت کردیم و تعهد داشتیم که حدود 650 نفر را مورد آموزش قرار داده و توانمند کنیم و ما با این بودجه 20 در صد بیشتر از تعهدمان هم این کار را انجام دادیم. امسال هم به تازگی موافقت نامه ای با همدیگر امضا کرده ایم که بر مبنای آن قرار است 800 میلیون تومان برای سال 95 به ما تخصیص داده شود تا بتوانیم با استفاده از آن جامعه بیشتری را پوشش دهیم. این تنها کمکی است که به واسطه معاونت امور زنان و خانواده از دولت دریافت می کنیم.

انجمن حمایت زندانیان به عنوان یک تشکل مرکزی اداره نمی شود و در حوزه زندان های مختلف بصورت جداگانه اداره می شود. آیا به اتحاد رسیدن این انجمن ها و شکل گرفتن یک انجمن ملی واحد نمی تواند به افزایش کارایی آن کمک کرده و در جلب حمایت دولت موثرتر باشد؟
درست است که انجمن های سراسر کشور شخصیت حقوقی مستقلی دارند و به صورت واحد اداره نمی شوند و هیات مدیره های خودشان را دارند، اما با یکدیگر پیوند و ارتباط دارند و ما هم در انجمن تهران تا حد زیادی پدرمآبانه از منافع آنها حمایت می کنیم. همان طرحی هم که با معاونت زنان ریاست جمهوری اجرا کردیم در 6 استان بود و فقط برای تهران نبود. با این حال شکل گیری چنین تشکل کشوری نیز ممکن است بتواند مفید واقع شود.

اعضای هیات مدیره را چه کسانی تشکیل می دهند؟
 در شهرستان ها هیات مدیره انجمن متشکل است از دادستان،فرماندار، رئیس زندان، مدیرکل زندانهای استان و سه نفر از معتمدین. در تهران هم اعضای هیات مدیره را نماینده دادستان کل کشور، رئیس سازمان زندانها، دادستان تهران و سه نفر از معتمدین تشکیل می دهند.

خانواده های زندانیان در کدام یک از شهرهای کشور بیشتر به حمایت نیاز دارند؟
تهران بیش از همه جای کشور به کمک نیاز دارد. زیرا اکثرا زندانیان مهاجر و حاشیه نشین هستند. درصد کمی از زندانیان که اغلب هم در زندان اوین هستند وضعیت اقتصادی مطلوبی دارند. وگرنه در زندان تهران بزرگ و یا زندان قزلحصار همه حاشیه نشین ها هستند که از نقاط مختلف کشور به خاطر فقر و بیکاری به امید یافتن شغل مناسب به تهران آمده اند و متاسقانه نتوانسته اند زندگی خوبی داشته باشند و در حاشیه شهر به جرایم و انحرافات مختلف کشیده شده اند. در واقع خانواده های زندانیان در همه جای کشور این مشکلات را دارند از تهران گرفته تا مناطق محرومی همچون سیستان و بلوچستان.

اما ممکن است در استان های برخوردارتر خیرین بیشتری برای حمایت از این خانواده وجود داشته باشند.
بله این موضوع هم وجود دارد. ما در تهران خیرین ناشناسی دارم که بسیار حمایت می کنند.خیری داریم که دو فقره به انجمن ما کمک کرده اند. یک بار با مبلغ 1 میلیارد و 200 میلیون تومانی که کمک کردند حدود 24 خانم زندانی را با گرفتن رضایت شاکیان آزاد کردیم و ماه بعد هم 1 میلیارد و 80 میلیون کمک کردند که با آن هم رضایت 50 نفر از بچه های کانون اصلاح و تربیت را گرفتیم.

چطور می شود خیرین را مجاب کرد که کمک های شان را صرف امور خانواده های زندانیان کنند؟
باید فرهنگ سازی  و اطلاع رسانی کرد. متاسفانه در جامعه ما خانواده های زندانیان برچسب بدنامی می خورند و مشکلات زیادی برایشان پیش می آید در حالی که آنها نقشی در جرمی که سرپرست خانواده مرتکب شده نداشته اند. این خانواده ها با شرایط اقتصادی روز خدا می داند که چه سر نوشتی پیدا می کنند. من با خیرین خیلی صحبت می کنم که همیشه به دنبال آزاد کردن زندانیان نباشند، بسیاری از محکومین غیرعمد را ستاد دیه کم و بیش کمک می کند و در بودجه  دولت رقمی به آن ها اختصاص داده می شود اما برای خانواده هایی که به خاطر فقر به انحراف و بزه کشیده می شوند باید کاری کرد و نیاز به کمک دارند.
حتی دیده ایم برخی از خیرین مدرسه هایی را در برخی نقاط احداث کرده اند که همه مهاجرت کرده اند و کارایی خود را از دست داده است. خیلی واجب تر است که این خیرین محترم ساختاری را برای کمک به خانواده های نیازمند زندانیان فراهم بیاورند.
من بیش از 30سال است که با خانواده های زندانیان در ارتباط هستم. واقعا خانواده های محترمی هستند و درست نیست که برچسب های ناشایستی به آن ها بزنیم. اما متاسفانه آنها هستند که علیرغم اینکه نقشی در ارتکاب بزه نداشته اند به صورت مضاعف در جامعه مجازات می شوند. من از دولت و مجلس و خیرین می خواهم که به این قشر توجه داشته باشند.

مجلس هم تا به حال کمکی به این دسته از افراد کرده؟
در دولت قبل ما موضوعی را مطرح کردیم و تعداد زیادی از نماینده ها نیز آن را امضا کردند مبنی بر اینکه همسران زندانیان نیز ذیل قانون حمایت از زنان سرپرست خانوار قرار گرفته و حمایت شوند. البته این موضوع در دولت و در آیین نامه اجرایی این قانون به تصویب رسید. و غیر از این حمایتی نبوده است.
منبع: کلید ملی