زادروز مخترع "نایلون"

والاس از کودکی به ابزارها علاقه داشت و مدام مشغول انجام آزمایش‌های گوناگون و ساخت وسایل مختلف بود. زمانی که دوره دبیرستان را به پایان رساند با فشار پدر و علی رغم میل باطنی‌اش، به تحصیل در رشته حسابداری و دفترداری پرداخت. 

وی در سال ۱۹۱۵ وارد کالج "تارکیو" در "میسوری" شد و در ابتدای تحصیلش به تحصیل در رشته "ادبیات انگلیسی" پرداخت ولی به علت عدم علاقه به ادبیات، به رشته "شیمی" تغییر رشته داد.

والاس در  سال ۱۹۲۰ در سن ۲۴ سالگی توانست کارشناسی رشته شیمی را از دانشگاه "تارکیو" دریافت کند و سپس به دانشگاه " ایلینوی " رفت و کارشناسی ارشد خود را در این دانشگاه سپری کرد.

 بعد از پایان دوره فوق لیسانس، چند سال به تحقیق در خصوص ماده "فنیل ایزوسیانات" پرداخت و مقاله ای را در خصوص ویژگی های شیمیایی این ماده منتشر کرد.

 بعد از این دوره به دانشگاه " ایلینوی "  بازگشت و زیر نظر "راجر آدامز" دوره دکترای خود را آغاز کرد. بعد از پایان دوره دکترا به مدت ۲ سال در این دانشگاه باقی ماند و به تدریس "شیمی آلی" پرداخت.

 سپس درسال ۱۹۲۶، به دانشگاه "هاروارد" رفت و در آنجا نیز به تدریس "شیمی آلی" مشغول شد.

وی در سال ۱۹۲۷ تصمیم گرفت از محیط دانشگاهی کناره گیری کند و به کار تحقیقاتی درشرکت" DuPont " مشغول شد. این محقق طی دوران زندگی خود مبتلا به افسرگی بود و در دورانی که در این شرکت کار می‌کرد، بیماری‌اش شدت گرفت . حتی چند بار در کلینیک بیماران روانی بستری شد.

نکته جالب این است که مهترین دستاوردهای علمی وی به دوره بیماری‌اش بازمی‌گردد .

والاس در نهایت در سال ۱۹۳۵، از "هگزامتیلن‌دی‌آمین" و "آدیپیک اسید"، تقریبا ۱۵ گرم " پلیمر" تولید کرد که "پلی‌آمید ۶-۶" یا "نایلون" تولید می‌کند.

این ماده یکی از موفق‌ترین اختراعات علمی با کاربردی تجاری محسوب می شود که دنیای فعلی را دگرگون کرده است.

در جنگ جهانی دوم، به علت کمبود ابریشم، نایلون کاربرد بیشتری پیدا کرد و توانست جایگزین "پلیمر" شود.

سرانجام والاس نتوانست بر بیماری خود غلبه کند و در تاریخ ۲۹ آوریل سال ۱۹۳۷ میلادی در سن ۴۱ سالگی با خوردن سم آرسنیک، خودکشی کرد و به زندگی خود پایان داد.