راهبردهای مقابله سیاسی با افراطیون

تدبیر24 : اکنون برای همه ، از عوام تا خواص ، چهره ی واقعی مخالفین «دولت تدبیر و امید» مشخص شده است؛ آنهایی که قدرت را در یک فرایند مردمسالارانه به رقیب اعتدال گرا واگذار کردند ؛ گویا آمادگی ترک مسند قوه ی مجریه را نداشته اند. افراط گرایان رفتار اعتدال گرای دولت را به نشانه رفته اند؛ یعنی راهبرد تضمین کننده ی موفقیت دولت در اجرای برنامه های اقتصادی واجتماعی!

در این میان ، باز حقیقتی تلخ ، خود را وا می نمایاند و آن، "سکوت تلخ اصولگرایانی است که دولت تدبیر و امید از افراد شاخص آن جناح در مسوولیت های اجرایی کم استفاده نکرده". آن چه در مجلس شورای اسلامی اتفاق افتاد و تخریب هایی که در قالب زبان تهدید از سوی آقای حسینیان مطرح شد ، می بایست صدای اعتراض بسیاری از اصول گرایان را بلند می ساخت ! ولی آن گونه که انتظار می رفت و می رود، اصول گرایان در مجلس شورای اسلامی و بیرون آن ، بیشتر به نتیجه ی این هماورد طلبی دل بسته اند و به قول معروف ،گویا "هر طرف که شکست بخورد ، به نفع اصول گرایان است؟!".اما زهی خیال باطل!زیرا آنها تجربه ی بسیار پندآموز پروژه ی دکتر احمدی نژاد را در گذشته دارند و آموختنی ها را باید آموخته باشند و به مسیر حمایت جدی ازدولت تدبیر و امید برگردند.زیرا منافع طولانی مدت و راهبردی کشور نیز با موفقیت همین دولت تامین خواهد شد.

اما آن چه که از جوّ غالب بر فضای سیاسی نمایان است ، حضور فعال اصلاح طلبان و رهبران آنها در حمایت جدی از دولت می باشد. چه در عرصه ی رسانه ای و چه در سایر حوزه های سیاسی و اجتماعی، اصلاح طلبان به خوبی به حمایت از دولت تدبیر و امید برخاسته اند.اما این میزان کافی نیست.

اکنون مشخص شده است که جریان افراطی مخالف دولت ، در نهان و آشکار، سیاست «حاشیه سازی و ایجاد بحران» را برای منحرف نمودن دولت از حرکت به سوی اهداف کلان اجرایی در پیش گرفته است. غایت آنها مشغول ساختن دولت به حاشیه هاست تا به دنبال آن ارتباط بدنه ی اجتماعی را با دولت قطع بکنند. با توجه به رخدادهای چند روز اخیر و شناختی که از راهکارهای سیاسی افراطیون در مقابله ی همه جانبه با دولت حاصل شده ، اتخاذ چند راهبرد ذیل ضروری به نظر می رسد:

اولاً؛ نباید اجازه داد دولت تدبیر و امید رأساً وارد این حاشیه سازی ها شود.نهایت آمال افراطیون گشودن جبهه ی تقابلی مستقیم با رئیس دولت تدبیر و امید است. اما وقت رئیس دولت نباید مصروف مزاحمت هایی شود که انرژی و توان اجرایی مملکت را هدر می دهند.در این جاست که «جنبش اجتماعی حامیان دولت» نقش خود را به شکل برجسته تری نشان می دهد.

ثانیاً؛ نباید اجازه داد بدنه ی جنبش اجتماعی دولت با قوه ی مجریه قطع شود.باید به سرعت فرایند تقویت روابط دولت با بدنه ی جنبش اجتماعی از طریق مسوولین ستادهای حمایت مردمی(که اکنون تعطیل هستند) ، نهادهای مدنی و احزاب همسو، رسانه های مکتوب و مجازی در تمام سطوح سیاسی – ملی و محلی - برقرار شود.

تجربه نشان داده است که پس از استقرار دولت ها ، بخش عمده ای از نیروهای سیاسی وارد مسوولیت های اجرایی خُرد و کلان می شوند، از طرفی نیروهای رقیب سیاسی آزاد و متحد می گردند. بنابرین خلائی جدی در حمایت از برنامه های دولت در برابر نظارت مستمر افکارعمومی شکل می گیرد که اغلب این خلاء را نیروهای مخالف پر می کنند. به ویژه در زمان حاضر که دولت در حال اجرای مرحله ی دوم قانون هدفمندسازی یارانه هاست ، با افکار عمومی نگرانی روبرو هستیم که باید توسط حامیان خبره ی دولت توجیه شوند و دلواپسی های اقتصادی آنها فروکش کند. در این جاست که تشکل های مدنی رسمی و غیر رسمی حامی دولت باید فعال شده و در سطوح مختلف جغرافیای سیاسی - از دورترین روستاها تا پایتخت سیاسی کشور- به تداوم تقویت ارتباط دولت با بدنه ی اجتماعی کمک بکنند و الا این خلاء را رقبا پر خواهند کرد.

در کشورهای توسعه یافته که احزاب قدرتمندی در عرصه های سیاسی حضور دارند ، ارتباط دائمی حامیان را با دولت مستقر، فعالیت های حزبی مستمر و دائمی – نه فصلی- برقرار می کند. در کشور ما که فعالیت های سیاسی فصلی است و در غیاب احزاب قدرتمند ، این مسوولیت بر دوش جبهه های سیاسی همسو ، رسانه ها ، مطبوعات و نهادهای مدنی حامی دولت می افتد.

ثالثاً؛ حرکت خوبی که درسال های آغازین دولت اصلاحات شروع شد – و به دلایلی بعداً تداوم نیافت- حجم بالای فعالیت های رسانه ای و جذب بالای مخاطب در حمایت از برنامه های دولت مستقر بود. جنبش اجتماعی- سیاسی که پس از پیروزی سید محمد خاتمی در کشور ایجاد شد ؛ در سایه ی فعالیت و گسترش رسانه ای و مطبوعاتی تداوم یافت و محصول آن کسب اکثریت کرسی های مجلس شورای اسلامی از سوی نمایندگان اصلاح طلب بود.در سال های پایانی دولت اصلاحات ما شاهد افول ارتباط دولت و جریان سیاسی حامی آن با مردم بودیم.بخش عمده ی آن به گرفتاری نیروهای سیاسی در فعالیت های اجرایی بر می گشت که عملاً ارتباط خود را با بدنه ی اجتماعی قطع کرده بودند ؛ در حالی که رقیب سیاسی به بسط ارتباط خود با توده های ناراضی ادامه می داد. با این تجربه ، نباید اجازه داد که تاریخ تکرار شود و رقبا فرصت قطع ارتباط بدنه ی اجتماعی را با دولت پیدا بکنند.

رابعاً؛ نباید منتظر بود که در برابر هر نوع حاشیه سازی مخالفین ، شخص رئیس قوه ی مجریه و معاونین وی وارد شوند ؛ بلکه همه ی نخبگان و فعالین و چهره های سیاسی حامی دولت اعتدال و اصلاحات باید وارد گود شوند و نقشه های مختلف مخالفین را برای به شکست کشاندن زودرس دولت افشا بکنند.همان کاری را که اکنون آیت الله هاشمی رفسنجانی به شکل مستمر و خستگی ناپذیری می کنند.البته دولت نیز ابزارهای دارد که استفاده از آنها را به خوبی می داند و نمونه ی بارز آن را در روزهای اخیر دیدیم(جابجایی رئیس سازمان زندان ها).