آقاي زنگنه باز هم قراردادهاي بزرگ ببنديد!

در شرايط خاص و خطير كنوني و با توجه به جميع مسائل سياسي و اقتصادي مي‌توان قرار نفتي با توتال را يك موفقيت سياسي و اقتصادي دانست و از آن قاطعانه حمايت كرد. در زماني كه دولت جديد آمريكا با تمام توان خود تلاش مي‌كند هر تحريم ممكن را عليه ايران وضع كند و خواب نظام جامع و رويايي تحريم را دوباره مي‌بيند و از هر جهت به آن نياز دارد، دولت تدبير و اميد موفق مي‌شود يك قرارداد ٥ ميليارد دلاري با غول نفتي جهان ببندد و عملا بساط تحريم‌سازي ترامپ را به سخره بگيرد. از همين جا چراغ سبز پرنوري به شركت‌هاي بزرگ نفتي و غير نفتي جهان داده مي‌شود كه هياهوهاي واشنگتن را ناديده بگيرند و با ايران بسان يك اقتصاد نوظهور وارد تعامل بلندمدت شوند. صداي زنگ سرمايه‌گذاري‌هاي خارجي يكي پس از ديگري به صدا درمي‌آيد و اميدها براي توليد و اشتغال بالا مي‌گيرد. درست در همين زمان عده‌اي كه مخالفت سياسي‌شان با دولت‌، محور همه حمله‌ها و فضا‌سازي‌هاست چنان هياهو بر پا مي‌كنند كه گويي منافع ملت بر باد رفته است و دولت چوب حراج بر سرمايه كشور زده است! آنها هميشه درك و آگاهي و هوش مردم را دست‌كم مي‌گيرند و فراموش مي‌كنند كه اكثريت ايرانيان همين دو ماه پيش چگونه «نه» بزرگي به همين روش‌ها و غوغاسالاري‌هاي‌شان داده‌اند و كارت سفيد ادامه روند دولت فعلي را بالا برده‌اند.

موضوع قرارداد نفتي با توتال فرانسه و منافع مختلف آن براي همه دلسوزان و خصوصا اكثريت نمايندگان مجلس روشن بود و با سخنان وزير محترم نفت روشن‌تر شد ولي اشاره سربسته به يك نكته بسيار مهم و اساسي در اين ميان ضروري به نظر مي‌رسد. فرض مي‌كنيم اين قرارداد، قرارداد مطلوبي نيست، فرض كنيم در يك معامله ما مجبور شده‌ايم بهايي بيشتر از خدماتي كه مي‌گيريم بدهيم. فرض مي‌كنيم امكان غش در معامله از سوي طرف مقابل وجود دارد كه خوشبختانه هرگز چنين نيست ولي واقعا چه كساني چنين وضعي را به وجود آوردند؟ چه كساني قطعنامه‌هاي شوراي امنيت سازمان ملل را كاغذپاره دانستند و چه كساني براي او هورا كشيدند؟ چرا شركت‌هاي نفتي بزرگ دنيا يكي پس از ديگري از ايران خارج شدند و از همين طريق سالانه ميليارد‌ها دلار خسارت متوجه كشور شد؟ ٢٠٠ ميليارد دلار لازم براي سرمايه‌گذاري‌هاي نفتي از كجا بايد تامين شود؟ ماجراجويان چه گزينه‌هايي براي انتخاب طرف‌هاي تجاري باقي گذاشته‌اند؟ آري انداختن سنگي درون چاه به ثانيه‌اي صورت مي‌گيرد ولي براي در آوردن آن بايد صد عاقل جمع شوند و خون‌ دل بخورند و زمان‌ها بگذرد تا وضع را به قبل از سنگ‌اندازي برگردانند!

اما سخن اصلي در اين مقال با دولت تدبير و اميد است كه براي استيفاي حق مردم، براي ايجاد اشتغال، براي توليد، براي رفع ناهنجاري‌هاي اجتماعي كه تنها از رهگذر رونق اقتصادي و لوازم سياسي آن حاصل خواهد شد، ذره‌اي ترديد نكند و حمايت قاطع اكثريت مردم را از آن خود بداند. آقاي زنگنه! آن كس كه بايد به شما بگويد سرمايه‌گذاري خارجي بشود، بايد با جهان تعامل سازنده كنيم، بايد جلو رانت‌خواري‌ها را بگيريم، بايد چهره زشت فقر را از كشور بزداييم، بايد پشت سر هم قرارداد ببنديم و گزينه‌هاي خود را بيشتر كنيم، ملت بزرگ ايران است كه در ٢٩ ارديبهشت با صداي رسا و رسمي و محكم و بي‌ترديد به آقاي روحاني آري گفتند. پس بدون كوچك‌ترين تزلزل و هراس بمانيد و با دقت و حوصله و اقتدار و به نفع همه ايرانيان قرارداد ببنديد تا نام نيك شما در تاريخ بماند. خانه‌هاي مردم در بشاگرد و نهبدان و ايران شهر و زابل و ايلام و كرمانشاه و حاشيه شهرها و... نيازمند عزم قاطع دولت براي بازسازي خرابي‌هاست. جوانان ما منتظر حركت همه‌جانبه و تصميم‌هاي بزرگ در جهت آباداني و رونق كشورند. شما «كار» كنيد، مخالفان پيشرفت و آباداني خود را جلو مردم، يكه و تنها خواهند يافت.»