ماستمالیزاسیون

وزیر کشور هم گفته: «بهترین راه مبارزه با اعتیاد، معتاد نشدن است.» یعنی طوری مسئولان راه حل ریشه‌ای مشکلات را مفت و مجانی در اختیارمان قرار می‌دهند که اگر در کشور دیگری مثلاً ژاپن بود، از برقی که از سر مردمشان با شنیدن این راهکارها می‌پرید، می‌توانستند نیروگاه سیکل ترکیبی برق بزنند. ولی به هر حال لطفی است که ناخواسته شامل حال ما شده و باید قدرش را بدانیم. تازه می‌شود در بقیه حوزه‌ها هم از این روش مدیریتی استفاده کنیم تا از بیخ و بن مشکلات را برای همیشه حذف کنیم.

مثلاً رئیس سازمان حفاظت محیط زیست نشست خبری بگذارد و اعلام کند که بهترین راه برای از بین رفتن آلودگی هوا این است که هوا را آلوده نکنیم. بعد که قیافه خبرنگاران را دید، توضیح دهد که یعنی برای این منظور مدرسه‌ها را تعطیل کنیم تا دانش‌آموزان در خانه بمانند. بعد که باز چشمش به حالت خبرنگاران می‌افتد دوباره روشنگری بکند که این طوری بچه‌ها کمتر چیپس و پفک و هله هوله می‌خورند و در نتیجه گاز دی اکسید کربن کمتری تولید می‌شود و برویم سؤال بعدی.

یا از وزیر ارشاد در نشست خبری جشنواره فیلم فجر می‌پرسند که چرا فیلم‌ها این قدر تلخ است و همه پر از خیانت و جنایت و فحش و دعوا و اعتیاد و خونریزی است؟ شما چه تمهیدی برای جلوگیری از این امر اندیشیده اید؟ وزیر هم خیلی متشخص بگوید: توصیه ما به فیلمسازان این است که فیلم‌های شیرین بسازند. باز وقتی که خبرنگاران حالت علامت تعجب به خودشان می‌گیرند، وزیر روشنگری کند که یعنی از این به بعد باید در فیلم‌ها بیشتر از نبات و شیره استفاده کنند و شکر بیشتری بخورند تا فیلم شیرین شود.

یا از یک مسئول دیگر درباره وضعیت زلزله‌زده‌ها پس از سه ماه بپرسیم که باید برایشان چکار بکنیم؟ مسئول هم صاف توی دوربین نگاه می‌کند و می‌گوید: باید بهشان کانکس و بخاری بدهیم. بعد که خبرنگار سعی می‌کند خشم یا خنده‌اش را به زور قورت بدهد، مسئول برای این که خبرنگار خفه نشود اضافه می‌کند: برای همین از سلبریتی‌های عزیزی که پول جمع کرده‌اند خواهش می‌کنیم مبالغ را به شماره حسابی که این زیر نمایش داده می‌شود واریز کنند تا ما زود بریم کانکس و پتو و اینا بخریم. خلاصه که از این روش می‌توان در همه مسائل استفاده کرد، فقط مهم نحوه بیانش است که شنونده از خنده یا حیرت یا خشم پس نیفتد!»