سکانس آخر؛ مهران و عادل

با این همه، در حوزه محتوا، درونمایه و کاراکتر اجتماعی بین این دو نفر فرسنگ‌ها تفاوت وجود دارد؛ آن‌ قدر که گزاف نیست اگر بنویسیم حیف از عادل فردوسی‌پور که ولو برای چند دقیقه همنشین مهران مدیری باشد. مدیری هر اندازه در بحث توانایی‌های حرفه‌ای و استعداد هنری قابل ستایش است، در زمینه استقلال شخصیت منشأ تردیدهای پرشماری محسوب می‌شود. او اگر چه همین قسمت اخیر از برنامه دورهمی را با جمله «همیشه در کنار مردم بوده‌ام» به پایان برد اما بعید است در قلب و مغز خودش این ادعا را چندان باور داشته باشد!

در روزهایی که نمایندگان مجلس ششم در اعتراض به رد صلاحیت‌های گسترده تحصن کرده بودند و رسانه به اصطلاح ملی اصل خبر را سانسور می‌کرد، این مهران مدیری بود که در سکانس‌هایی از سریال «نقطه‌چین» به هجو و تمسخر رفتار نمایندگان مزبور پرداخت و خودش نیز نقش یکی از کاراکترها را بازی کرد. موضوع چنان دلخراش بود که همان روزها رییس دولت اصلاحات به صراحت به انتقاد از این مجموعه تلویزیونی پرداخت اما صدای او هرگز به جایی نرسید؛ همان‌ طور که فریاد هیچ‌کدام از منتقدان صداوسیما در همه این سال‌ها گوش بدهکاری پیدا نکرده است. این که چرا مدیری آن زمان چنین کاری انجام داد، پرسشی بدون پاسخ بود.

بر خلاف مهران مدیری، عادل فردوسی‌پور نیازی ندارد که به صورت شفاهی روی همراهی‌اش با مردم تاکید کند بلکه این عمل و رفتار او در سالیان متمادی است که چنین گزاره‌ای را تایید می‌کند. بی‌تردید اوج دوران فشار روی عادل و برنامه‌اش، دوران صدارت محمود احمدی‌نژاد و وزارت شخصیتی مثل محمد علی‌آبادی بود. آن روزها کار حتی به جایی رسید که جلوی ارسال پیامک به سامانه ۹۰ را گرفتند، یکی از برنامه‌های عادل را ظرف کمتر از یک ساعت جمع کردند و او را با بغض و آه از آنتن زنده به خانه بازگرداندند اما در مورد مدیری هرگز خبری از هیچ‌کدام از این قاب‌ها نبوده است. جامعه ما آن‌ قدر اخمو و خموده است که حتی اگر مهران مدیری هم با همین مشخصات لبخندی روی صورت آن بنشاند، مردم برایش هورا می‌کشند. حیف است عادل جان؛ شما در همان کادر برنامه ۹۰،  هزار بار تماشایی‌تری!»