در روزهای گذشته تعدادی از معلم ها نسبت به افزایش حقوق اندکشان اعتراضات بسیار زیادی داشتند. عده ای حتی فیش حقوقی خود را در شبکه های اجتماعی آتش زدند یا آن را پاره کردند. باید به این سوال جواب داد که اضافه شدن ۱۰۰ یا ۲۰۰ هارتومانی حقوق آیا میتواند جوابگوی هزینه های کمرشکنی باشد؛ هزینه هایی که در ۶ ماه گذشته ناگهان بر گرده خانواده های ایرانی گذاشته شده است؟ باید به این بیندیشیم که تورم و افزایش قیمت دلار چقدر است و نیازهای اولیه یک خانواده تهرانی یا شهرستانی در ۶ ماه گذشته چه بوده و حالا چه شده است؛ آن وقت آمده اند و یک افزایش حقوق نامتناسبی را برای معلم ها در نظر گرفته اند. اجاره بها و رهن یک آپارتمان در تهران اگر ۵۰ میلیون تومان بود الان شده ۸۰میلیون تومان. هزینه های زندگی و کرایه تاکسی ها هم بالا رفته است. آن وقت شما حکم های معلم ها را که می بینید افزایش حقوق شان بین ۱۵۰تا ۴۵۰هزارتومان به صورت پلکانی بوده است. یعنی فرهنگیانی که حقوقشان پایین بوده افزایش حقوق بیشتری داشته اند و آنها که حقوقهای بالاتری دارند افزایش حقوقشان کمتر بوده است.
تدبیر24»این در حالی است که حقوق معلم ها در شهرستان ها بیشتر از تهران است چون
آنها مزایایی به نام دوری از مرکز میگیرند که البته چندان رقم بالایی هم
نیست. من با ۲۷ سابقه ام در یک ششم پایانی کارم هستم و نزدیک به
۲۷۰هزارتومان به حقوقم اضافه شده است. از طرف دیگر آموزش و پرورش در یک
حرکت غیرمنصفانه سختی کار معلم ها را حذف کرده است. این یعنی اینکه اگر
قرار بود ۲۷۰هزارتومان به حقوق من اضافه شود ناگهان از آن ۴۰ هزارتومان کم
شده! حقوق من از سال گذشته تا الان نزدیک به ۲۵۰ هزارتومان زیاد شده اما در
این ۶ ماه گذشته واقعا وضعیت اقتصادی کشور چقدر متلاطم بوده است؟ معلمی
مثل من سال گذشته برای تمدید قرارداد خانهاش ۶ میلیون اضافه کرده است در
حالی که امسال برای تمدید قرارداد باید ۴۰ میلیون تومان به پول پیش خانه
اضافه کند. این پول باید از کجا تامین شود؟
این در حالی است که در
گذشته هم تفاوت تبعیض آمیزی میان حقوق معلمان و دیگر کارمندان و جود داشته و
متاسفانه باز هم این تبعیض ها تشدید شده است. دفتر پژوهش های مجلس، طبق
گزارشی که دو سال پیش منتشر کرد اعلام کرد معلم ها مزایا ندارند و این باعث
شده که حقوق شان از بقیه کارمندان پایین تر باشد. از آنجا که مزایای هر
نهادی از درآمدهای آن نهاد است،متاسفانه آموزش و پرورش هیچ گونه درآمدی
ندارد و نمیتواند به کارمندانش مزایا بدهد. این در حالی است که در بعضی از
نهادها مزایای کارکنان حتی بیشتر از حقوق شان است.
وزیر آموزش و
پرورش می گوید این نهاد ورشکسته است بی شک بخشی از این ورشکستگی آموزش و
پرورش نیز مربوط به فعالیت های آموزشی است که باید انجام دهد. سال هاست که
میگوییم آموزش و پرورش با این بودجه ای که برای آن تعیین می شود ورشکسته
می شود. این نهاد مهم با این بودجه به انجام وظایف سنتی خودش هم نمی رسد.
نهادی که هر سال ۱۰ هزار میلیارد تومان کسری بودجه دارد؛یعنی یک چهارم از
بودجهاش را باید برای کسری بدهد؛ چطور میتواند به حیاتش ادامه دهد؟ چه
انتظاری وجود دارد که به وظایف تعریف شده اش عمل کند. وظایفی که حتی شاید
آموزش و پرورش ها در کشورهای آفریقایی و فقیر به آن عمل میکنند. در ایران
۹۸ درصد بودجه آموزش و پرورش صرف پرداخت ها می شود که آن هم همچنان که می
بینیم کارآمد نیست. نگاه حاکمیت به آموزش و پرورش نگاه اولویتی نیست.
متاسفانه حاکمیت از نهاد آموزش و پرورش خواسته های حداکثری دارد اما
امکانات حداقلی را در اختیارش قرار می دهد.