اکثریت بهارستان به دنبال سقوط دولت است؟

تدبیر24: این روزها از گوشه و کنار سیاست زمزمه هایی مبنی بر استیضاح تنی چند از وزرا به گوش می رسد. گویی موتور استیضاح کنندگان برای به چالش کشی دولت پس از آن چهارشنبه به یاد ماندنی روشن تر شده است، یا بهتر بگوییم آنان تمایل دارند که  خود را اینگونه جلوه گر کنند.

به گزارش خبرنگار سیاسی تدبیر24، نکته اصلی در این برون نمایی های سیاسی و رجز خوانی های پر شمار به احساس برندگی و بازندگی طراحان استیضاح باز می گردد. طرحان استیضاح به دنبال تغییر رویکرد دولت در نهاد راهبری آموزش عالی کشور بوده و برکناری جمعی از مدیران و نیز کان لم یکن شدن پرونده رسیدگی به بورسیه های غیر قانونی از زمره خواسته هایشان بود اما آنچه که نسیب آنان شد شامل بر تحقق هیچ یک از این اهداف نبود.

رئیس جمهوری اعلام داشت که جابجایی یک فرد تغییری در رویکردهای دولت ایجاد نخواهد کرد. محمد علی نجفی نیز تصریح داشت که کمیته رسیدگی به پرونده بورسیه های غیر قانونی به کار خودش ادامه می دهد.

در واقع آنان با هزینه بسیار و در حالیکه در نزد افکار عمومی دچار آسیب های جدی تری شده اند، نتوانستد توفیق حداقلی در این زمینه از آن خود کنند. حال به هنگامه ای که نگاه رقابتی و طیفی و جناحی بر عملکردهای سیاسی حکفرما باشد بدیهی است که طیف مخالف دولت تحمل این فرآیند و نتایج اش را نداشته باشند و به دنبال جبران مافات برآیند.

رویکردی که البته باز هم گره ای از مشکلات آنان باز نکرده و جز به بی اعتباری سیاسی و نزول هر چه بیشتر در افکار عمومی و حتی توده های حامی، نخواهد انجامید.

فارغ از نگرش ها و گرایش های سیاسی عموم آحاد مردم از سیاستمداران در همه ادوار و زمان ها انتظار دارند که در راستای حل و فصل مشکلات روزمره و معیشتی آنان و بهبود سطح زندگی و رفاه عمومی جامعه گام بردارند.

این اولویت اصلی نوع نگاه عامه را به سیاسیون مشخص کرده و بدیهیست به موسم و موعدی که سیاست مداران بیشتر به دعواهای قدرت و مجادلات جناحی و سیاسی معطوف باشند، مردم نسبت به طیفی که بر این تنوره می دمند به دیده شک و تردید نگریسته و از آنان رویگردان شوند.
اینکه به یکباره سخن از استیضاح پنج وزیر به میان می آید و از طرف دیگر یکی از نمایندگان مجلس اعلام می کند که اگر هیئت رئیسه نباشد نصفی از وزرا استیضاح شده و صرف دو هفته دولت سقوط می کند، نه نشانی از قدرت منتقدان دولت و نمایندگان مخالف دارد و نه شان و اعتباری برای هیئت رئیسه مجلس ایجاد می کند.

این کلام بدان معنی است که اکثریت نمایندگان به دنبال سیاسی کاری بوده و برای آنان نه سامان دهی به اوضاع کشور که حذف و هدم رقیب سیاسی در اولویت است. براستی این جمله چه معنی می تواند داشته باشد؟ آیا صحنه سیاست با میدان کارزار و جنگ و داغ و درفش اشتباهی گرفته شده است؟

دولت مستقر منتخب اکثریت ملت بوده و آنان به امید گشایش در امور و سامان دهی به اوضاع نابسامان کشو به رویکردی متفاوت از اکثریت مجلس و دولت پیشین رای داده اند. حال به جای آنکه در مسیر بهبود شرایط، طرفین در راستای هم افزایی گام بردارند و گره ای از مشکلات کشور بگشایند همه چیز قربانی رقابت های سیاسی می شود و این نکته بیش و پیش از آنکه برای دولت هزینه ساز باشد، نمایندگان را در برابر موکلین خود کم شان و اعتبار می کند.

نکته کلیدی در این میانه آنست که پس از انتخابات سال 92 و به رغم هزینه های بسیار و تبلیغات پرشمار طیفی بر سر کارآمد که با رویکردهای اکثریت نمایندگان مجلس همخوانی نداشت و آنان به جای ارتقا بخشی به ظرفیت های درون گفتمانی و سعی در مسیر جلب نظر مردم به سمت و سوی خود پائین کشیدن رقیب را به عنوان استراتژی اصلی برگزیدند.

تعبیر رئیس جمهوری مبنی بر آنکه عده ای در گوش های خود پنبه فرو کرده اند و حاضر به شنیدن پیام انتخابات 92 که نفی افراط و تفریط و تندروی بود، نیستند. تصریح معناداری در این زمینه است.
اینکه نزدیکان به پایداری در صدد استیضاح پنج وزیر هستند و تعطیلات مجلس نیز مانعی بر پیگیری این روند نشده خود یک نکته است و از طرف دیگر اینکه یک عضو رهروان؛ فراکسیون اکثریت مجلس بخواهد برای نشان دادن همدلی و همراهی رئیس مجلس با دولت به موضوع ساقط شدن دو هفته ای دولت با رای های استیضاح بگوید و لاریجانی را سدی در برابر این ماجرا عنوان کند یک چیز دیگر.

مگر می شود بدون همراهی و همدلی اکثریت مجلس استیضاح ها را رقم زد؟ درست است که در قالب طومارهای پیش انتخاباتی و پس از آن در جریان کارت زرد ها و نیز استیضاح هویدا و مبرهن شده که بی هیچ تعارف و ملاحظه ای اکثریت مجلس با دولت همسو و همراه نیستند اما نکته آنجاست که دایره شمول و حدود و ثغور این مخالفت ها تا کجا قابل بسط و تعیم است؟

رقابت سیاسی به نشاط عمومی انجامیده و منطبق بر مولفه های دموکراتیک است اما نه تا جایی که منافع ملی را به مسلخ ببرد و حاشیه را بر متن غلبه دهد. به زعم نگارنده اکثریت نمایندگان باید در این زمینه ورود کرده و موضع خود را در خصوص این گفتارها عنوان کنند آیا آنان بواقع به دنبال ساقط کردن دولت و استیضاح های بی حساب و کتاب هستند و اگر هم تاکنون این امر میسر نشده ناشی از ملاحظه کاری و مقاومت های اضلاع قدرت بوده است؟ بی شک اینگونه جملات و استنباط های پیامدی آن در روندهای آتی سیاسی برای نمایندگان هزینه ساز بوده و آنان باید فکری برای برداشت عمومی موکلین خود نسبت به این سیاسی کاری ها بکنند.